Nederland, politiestaat

Voorafgaand aan dit opstel wil ik allereerst de redactie bedanken dat ik dit seizoen wederom ben gevraagd om een bijdrage te leveren aan het exuberante archief van wedstrijdverslagen dat Odysseus Heren 4 rijk is. Als we terug kijken naar de verschillende edities van de afgelopen jaren is het overduidelijk dat het vierde een politiek geëngageerde groep betreft die de controverse niet schuwt, maar zelfs regelmatig opzoekt. Al 5 jaar lang schijnt elke week een andere auteur zijn licht op de prestaties binnen en buiten het veld van Hornbach 4 (Tot 2021 bekend onder de naam het Vlaggenschip, red.) van het voorafgaande weekend. Het weekblad heeft gedurende deze periode enkele dieptepunten gekend, zoals de coronastilte in het seizoen ’20-’21 en Luc die €20,-  aan Ko betaalde om het verslag te laten schrijven in ’22. Desondanks, kunnen we nu veilig stellen dat deze periode voornamelijk wordt gekenmerkt door haar hoogtepunten en de manier waarop het medium zich ontwikkelde alsmede haar veelzijdigheid ten toon stelde. Persoonlijke favorieten zijn Waar is Freek? en Lief Dagboek!, maar er zijn uiteraard nog talloze andere publicaties uit deze serie die het vermelden waard zijn. Dit nieuwe seizoen (waarvan dit het 3e verslag is) is ook erg sterk van start gegaan met een compromisloos betoog van Michiel over de vroege aanvang van onze thuiswedstrijden; een impliciet commentaar op het bestuurlijke wanbeleid van de afgelopen jaren. Een enorm contrast met het daaropvolgende verslag van Dylan; een inspirerend stuk dat aanzet tot activisme zonder zijn typerende optimistische kijk op zaken te verliezen. Enfin, het is me een grote eer om het derde wedstrijdverslag van het seizoen ’23-’24 te mogen schrijven en onderdeel uit te maken van deze rijke traditie.

Het is vrijdagavond, iets voor achten en er staat een licht briesje terwijl de mannen van vier, elk vanuit een ander stadsdeel, zich per fiets richting het sportcomplex van Hercules begeven. Als een goed ingestudeerde dans komen de spelers met een constant tijdsinterval na elkaar de fietsenstalling ingereden, hun tweewielers schitterend in het schemerlicht. Behalve Noah, Noah was te laat.

Het affiche van vanavond is de derde en laatste bekerwedstrijd van Ody 4; een gemoedelijk duel tegen het bekende Hercules 7, een team dat grotendeels uit oud-Odysseanen bestaat. Daar wij als voetbalelftal tot de zaterdagtak behoren en dus normaliter op zaterdag spelen, maken we voor Hercules weleens een uitzondering en vond de wedstrijd dus zoals genoemd op vrijdagavond plaats.  Hoewel de vrijdagavondwedstrijd voortkomt uit de onhoudbare uitbreidingsdrang vanuit Hercules, is het wel een leuk concept en biedt het mogelijkheden om een nieuwe invulling aan het weekend te geven. Het is op zijn minst een mooi startpunt voor de vrijdagavond en -nacht.

Ieder die zich zelf serieus neemt als voetbalkenner weet dat de wedstrijd voor het eerste fluitsignaal, in de kleedkamer al begint, zo ook bij Hornbach 4. De tactiek werd uitgelegd en het nieuwe systeem besproken. Net als bij de vorige twee wedstrijden zouden we op het middenveld met de punt naar achter gaan spelen en hoog druk zetten op hun verdediging. De uitvoering hiervan liet eerder nog te wensen over, dus de kritische reactie vanuit de groep was enigszins begrijpelijk. Het goed implementeren van een nieuw systeem kost echter tijd en vereist experimenteren. Dus werden de afspraken rondom de tactiek nogmaals goed doorgenomen en nadat alle dertien trainers hun inzichten met de groep hadden gedeeld, konden we beginnen aan de warming up.

Met nog maar 15 minuten tot de aftrap ontstaat er een waarneembare onrust binnen de groep. De aanleiding hiertoe is een gesprek tussen onze trainers, de trainers van Hercules en de scheidsrechter langs de zijlijn. Al snel schemert door dat het gesprek gaat over de keeper van Hercules en dan met name diens afwezigheid. De mannen schrikken als ze horen dat er al wel een keeper onderweg is. Zou Mikki zijn rentree maken? Dat blijkt gelukkig al snel niet het geval te zijn. Wel wordt de aanvang van de wedstrijd uitgesteld totdat de keeper is gearriveerd. En zo werd het eerste verlies van de avond al geleden. Machteloos voelden de jongens zich toen ze dit autoritaire besluit aanhoorden: buitenspel gezet voordat de wedstrijd nog was begonnen. Het gaat in voetbal vaak over druk, maar nog veel te weinig over onderdrukking.

Waar het tweeëneenhalf jaar geleden nog verboden was om rond dit tijdstip buiten te zijn, begonnen we nu aan de eerste helft van de wedstrijd tegen Hercules. Er werd leuk gevoetbald door beide ploegen en de teams gingen gelijk op. Het spel was echter nog wel rommelig en we gaven vaak onnodig de bal weg. Zo resulteerde balverlies tijdens de opbouw twee maal in een doelpunt voor Hercules en stond het bij rust dan ook 2-0. Een jammerlijke tussenstand, maar geen aanleiding tot opgeven. De tweede helft begon Ody fel en met meer vertrouwen. Er werd goed gevoetbald en bij tijd en wijle werden er ook kansen gecreëerd. Naarmate de wedstrijd vorderde kwam Odysseus steeds meer in haar spel en had het alle schijn dat we een uiterst spannende slotfase in zouden gaan.

Toen ging het licht uit. Duisternis.

Er waren nog twintig minuten te spelen en het spelbeeld was duidelijk; Hercules stond op het puntje van de afgrond. Het scorebord mocht op dat moment nog weliswaar een doelpuntenverschil van twee in het voordeel van Hercules aangeven, toch was het slechts een kwestie van tijd voordat Odysseus er overheen zou gaan. De vraag was niet óf dat zou gebeuren maar wanneer en met hoeveel. Dus werd er van boven ingegrepen. Deze gebeurtenis simpelweg afdoen als een daad van God (of Taco zoals ze hem bij Hercules noemen) zou te makkelijk zijn. Er is hier meer in het spel. Toch konden we er op dat moment niet de vinger op leggen en dropen we, verslagen door het lot als in een Kafkaëske roman, af richting de kleedkamer.

Onverbiddelijk als onze mannen zijn, lieten ze zich niet afschrikken door het machtsvertoon en bleven ze na de wedstrijd nog gezellig hangen in de kantine om een biertje te drinken. Het was immers nog steeds vrijdagavond, dus waarom ook niet. De sfeer zat er weer goed in en na een aantal kratten te hebben geklaard besloot men de avond voor te zetten in het verblijf van Michiel gelegen aan één van de drukkere en levendigere straten die het centrum van Utrecht rijk is.

Aangekomen bij Michiel, liepen we de trap op naar de 1e verdieping en nestelden we ons om de eettafel om de gezelligheid van daarjuist voort te zetten middels de nodige drankspelletjes. Een ouderwetse Hornbach-avond was in de maak, waarbij de zorgen van het dagelijkse leven even vergeten konden worden. De avond bereikte haar hoogtepunt toen enkele teamleden (waaronder ondergetekende) in een joviale bui een paar druppels bier het raam uitmikten. Op de studentencomplexen waar deze voetballers vandaan komen is dat namelijk dagelijkse kost waar geen hond naar omkijkt, dus waarom zou dat nu anders zijn? Nu wil het lot dat enkele druppels uit het biertje van ondergetekende neerplonzen op het kale hoofd van een stevig gebouwde meneer die zich op het moment suprême op het trottoir bevond. Met een zeer intense blik staarde hij naar het raam op zoek naar zijn belager. Op basis van de lichaamsbouw van bovengenoemde ten opzichte van de zeer bescheiden afmetingen van de Hornbachers werd unaniem besloten om toch maar eventjes gezamenlijk binnen te blijven. Deze situatie bleef enige tijd ongewijzigd tot daar plots de politie voor de deur stond. De deurbel ging en jawel: “Politie, open doen alsjeblieft!” Vol goede moed en een vleugje beschonken arrogantie ging ik gevolgd door Michiel naar beneden om onze blauwe helden te woord te staan. Daar hadden we een enigszins amicaal (maar in mijn optiek wel erg eenzijdig) gesprek over het gebeurde voorval. Zonder nou daadwerkelijk met steekhoudende argumenten te komen werd er besloten dat het voor de openbare veiligheid toch wel noodzakelijk was om voor deze bierverspilling een boete uit te delen. Daarnaast benadrukten de agenten ook nog eens dat de hele straat – net als in de dystopische samenleving in 1984 van George Orwell – voorzien was van camera’s die alles kunnen zien, maar hebben ze bij hun beslissing niet het oordeel van de VAR afgewacht. Verdere informatie over o.a. de hoogte van de boete konden ze niet verstrekken en dus rest er niks anders dan afwachten.

De boodschap moge duidelijk zijn; Nederland is een politiestaat geworden die haar bevolking teister wanneer ze weigert in de pas te lopen. Tot dusver dit verslag, volgende week weer een wedstrijd.

DvdD