09:30u is voor niemand leuk!

Er zijn van die momenten in je leven die je voor altijd bij zullen blijven. Grote mondiale ingrijpende gebeurtenissen die tot de dag van vandaag op het netvlies gebrand staan. Zo wist mijn opa nog tot 70 jaar na de oorlog tot op de kleinste details uit te weiden over de dag van de Duitse inval in ’40. Met gemak wist hij op te noemen wat hij die dag had ontbeten en de gesprekken tussen zijn ouders te reconstrueren.  
Een ietwat recentere gebeurtenis met gelijke impact was het instorten van de Twin Towers op 11 september 2001. Waarschijnlijk is menig lezer net als ondergetekende te jong om dit bewust te hebben meegemaakt, toch kan ik je verzekeren dat wanneer je je ouders ernaar vraagt, ze precies weten waar ze waren toen ze het vreselijke nieuwsbericht te horen kregen. Gebeurtenissen van zulke ongekende omvang zijn simpelweg niet zomaar uit het geheugen te verdringen. Net zoals de Duitse inval van 1940 en het instorten van het WTC in 2001 bij velen in het geheugen staat geschrift, zal ik nooit het moment vergeten waarop ik hoorde dat wij als Hornbach 4 op zaterdag 22 april om half tien ’s ochtends zouden moeten spelen.

Ik weet het nog als de dag van gisteren. Het was eigenlijk een doodnormale lentedag. Ik stond op rond een uur of negen, at twee bammetjes en stapte op de fiets naar werk, zoals ik dat elke dag deed. Op werk was het rustig, er waren een paar collega’s aanwezig. Ik maakte een praatje met ze en ging aan de slag met mijn taken. Op dat moment leek er geen spreekwoordelijk vuiltje aan de hemel te bekennen, totdat het bericht kwam. Een bericht in de whatsappgroep. In eerste instantie was het radiostilte, geen reacties vanuit het team, want ja hoe moet je hier op reageren. Tuurlijk, wij wisten ook dat dit in theorie een mogelijkheid was. Maar dat zoiets dan ook echt gebeurt, dat kan je je eigenlijk niet voorstellen. Na dagen van piekeren en jammeren zagen de mannen van vier geen enkele andere uitweg dan het noodlot te aanvaarden en met hun zielen onder de arm maakte zich klaar voor het gevecht tegen de Cobu Boys uit Amersfoort.

Vroeg, heel vroeg, veel te vroeg gingen op zaterdag 22 april 2023 de wekkers van de jongens van Heren 4 om met materiaal en al om 8:30 bij Olympos te verzamelen. (Enkele geschiedkundigen wijzen erop dat dit nog eerder had kunnen zijn als het vijf-kwartier-van-te-voren-verzamelen-beleid van eerder dit seizoen nog werd nageleefd, dit zijn echter slechts speculaties.) Zoals later duidelijk werd, was deze verzameltijd een uitnodiging tot regelrechte rampspoed. Voor Samba en Pablo, die niet geloven in wekkers en in plaats daarvan op hun biologische klok vertrouwen, was het dan ook onmogelijk om op tijd aanwezig te zijn. Ook Tommer was duidelijk nog niet helemaal wakker en liet zodoende de wedstrijdtas thuis achter. Wat een begin.

Maar goed, er staat nog een wedstrijd om te spelen. En dus begaven de mannen zich naar het rugbyveld, diens huidige staat het één en ander te wensen over laat. Een echte wedstrijd mocht het niet zijn, maar gestreden werd er desondanks. Het was bij vlagen matig en bij vlagen slecht, toch kwam Ody 4 voor dankzij de goal van Michiel. Dat was dan ook het enige hoogtepuntje van de wedstrijd. Een pingel tegen zorgde in de tweede helft voor de gelijkmaker en daarmee was het 8e gelijkspel van het seizoen een feit. Met nog maar één gelijkspel voor de boeg uit bij TOV op 6 mei, was dit dan ook alweer de laatste thuiswedstrijd van het seizoen.

DvdD