Lek is boven

Op 8 februari reisden de (oud)-studenten van het derde af naar Lopik, voor een wedstrijd tegen het tweede elftal van de vereniging uit het sympathieke plaatsje aan de Lek. SV Lopik is een vereniging waar men elkaar nog vriendelijk gedag zegt, en waar het dorp nog uitloopt om in gure weersomstandigheden naar het tweede elftal te komen kijken. In de kantine werden voorafgaand aan de wedstrijd door menig speler herinneringen opgehaald aan vorig seizoen. Zo kwam de harde wind ter sprake, net zoals de pluim van rubber- of gasachtige lucht die op die betreffende 9 februari van Alblasserdam richting Utrecht woei. En natuurlijk het winnende doelpunt van Stef danwel Koen in de laatste minuut, dat de studenten destijds in extase bracht. Afijn, de heren mochten op zolder omkleden, om gelijktijdig naar eenroastende Bart te luisteren. De communicatiefout tussen Pup en Paul werd schaamteloos voor de honderdste keer uitgelicht, Koen bleek eigenlijk helemaal niet te kunnen koppen, en Tom werd er nog maar eens op zijn kale klets gewezen. Nergens voor nodig natuurlijk. Shout out naar je vleespet Tom! Er was echter ook een mooi moment van deze bespreking: Sil mocht zijn debuut maken, en wel meteen in de basis. Het paars zat hem als gegoten. Opstelling van-achter-naar-voor-van-links-naar-rechts: Keepert-Bernt-Tom-Koen-Rick-Stef-Sjoerd-Joost-Sil-Pieter-Jorn.

Tijdens de warming-up werd duidelijk waarom de mannen van Lopik in de thuiswedstrijd een lange ballen tactiek hadden gehanteerd. Als je het gewend bent om op deze verzadigde rivierklei te trainen en wedstrijden te spelen, heeft goed positiespel geen enkele zin. Odysseus had het dan ook moeilijk in de eerste helft. Hoewel er onder deze omstandigheden soms aardig werd gecombineerd, regende het kansen voor de goal van Keepert en mag het een wonder, of gewoon erg goed keeperswerk, heten dat het na een half uur voetballen nog 0-0 stond. Maar een oude voetbalwet luidt: ‘als je zelf niet scoort doet de tegenstander dat wel.’ Laten wij deze zaterdag nou die tegenstander zijn geweest. Jorno zette Joost met een Xaviaans passje 1-op-1 met de Lopiksedoelman, waarna het talent uit Rotterdam koel bleef en het net liet bollen: 0-1. Verdere hoogtepunten bleven uit in de eerste helft. Wel mocht de uitgebreide medische staf van Lopik nog aan het werk om een bloedneusbehandeling uit te voeren, nadat Jorn de bal keihard van dichtbij in het gezicht van zijn directe tegenstander had geschoten. Per ongeluk natuurlijk, want het was een vrij sportieve wedstrijd.

In de tweede helft werden enkele wisselspelers gebracht, positiewisselingen gedaan, en er werden wat andere accenten op ons spel gelegd. Omdat het veld echter lastig te bespelen bleef, moest er vooral een beroep gedaan worden op onze strijdvaardigheid. De klutsballen in de laatste minuten waren niet goed voor de harten van trainers en reservespelers. Ook centrale verdediger Tom trok de spanning slecht: “Bij elke klutsbal voor de goal dacht ik: O nee, deze gaat er in”. Kennelijk was hij even de reflexen van zijn naamgenoot tussen de palen vergeten. De kale klets met de fluit floot drie keer voor het einde en de overwinning was binnen. Odysseaanse overwinningskreten schijnen tot in Benschop te horen zijn geweest. De werklust van het team (en de vergeten sok en het afgaan van zijn telefoon in de kleedkamer) waren voor aanvoerder Stef reden om zijn teamgenoten te trakteren op een lekker koud kratje Heineken voor onder de douche. Door deze overwinning zijn we nu vijf wedstrijden op rij ongeslagen, en stijgen we wéér een plekje op de ranglijst. Het lijkt er dan ook op dat het lek nu echt boven is, al zal men daar in Lopik anders over denken. Op naar Vriendenschaar!