Tijd om af te koelen tijdens winterstop

Ik neem jullie mee terug naar zaterdag 22 september 2018. Lopik thuis. Onze eerste competitiewedstrijd. Eeuwen lijkt het al geleden. Pup had een zware week (“Ik ben deze week vijf dagen naar school geweest, ben gesloopt. Zaterdag is nu echt mijn dag.”). Pieter scoorde twee doelpunten (wanneer zagen we deze man voor ’t laatst tussen de vier witte lijnen?) en Bas had dorst in de rust (“Jullie hebben godverdomme 45 minuten om de bidons te vullen. Nu is ’t rust en hebben we niks!”). Maar nog veel mooier: we wonnen deze pot met drie tegen nul. De eerste drie punten zijn binnen.

De week erop bij IJFC konden we dit kunstje helaas niet herhalen. Ondanks (of dankzij?) Sieds en Ivo van Heren 2 in de basis bleven de punten in IJsselstijn. Met het schaamrood op de wangen zaten we in de tram terug naar Utrecht. Maar dat lieten we ons geen tweede keer gebeuren. Houten uit (met Jelle Steentjes op doel en Timo en Stef nog in het veld), Benschop thuis (een oersaaie wedstrijd, maar hey, het zonnetje scheen nog heerlijk!), Focus uit (een krappe 1-2 winst in de laatste minuten) en Vriendenschaar thuis (met Refel langs de kant :-)... oh, en de 3-0 winst was ook leuk). Alsof het niks is tellen we twaalf punten op bij de drie die er al stonden.

Het is inmiddels zaterdag 10 november. Macklemore klinkt door de speakers van het hoofdveld. Argos staat druk te doen langs de lijn. We spelen tegen voormalig Odysseus 4 (nu Rivierwijkers 2) en zo’n 32 jongens en één dame zijn gebrand op winst. Een felle strijd waarbij wij van Odysseus 3 aan het langste eind trekken. Het zelfbenoemd Vlaggenschip is niet meer. Rivierwijkers bungelt kansloos onderaan de ranglijst. En wij klimmen verder: plus drie punten.

In de weken erna rollen we Kampong 2 op (kunnen die mannen niet beter op cricket?), houden we Geinoord op gepaste afstand (dat laffe team nam genoegen met de brilstand) en geeft self-made man Dennis een prachtige steekpass in de wedstrijd tegen Woudenberg (of toch niet?). Na tien wedstrijden, 22 doelpunten vóór en slechts zes (!) tegen staat de puntenteller op 25 en daarmee bekleden we de prachtige eerste positie op de ranglijst met zes punten afstand van de nummer twee en drie. En met onder andere een geëscaleerd teamweekend, een gescheurde teelbal, een periodetitel, een tweetal snorretjes en €5.386,- op de Wie Betaalt Wat-teller gaan we best lekker gek.

En toen was het alweer zaterdag. Mijn favoriete dag van de week. Niet omdat ik dan ’s avonds eindelijk weer frietjes met kip en appelmoes mag eten van Ref. Ook niet omdat ik dan laat mag opblijven en Ik Hou van Holland mag kijken. Zaterdag is mijn favoriete dag van de week, omdat ik weer mag voetallen.

Zo ook zaterdag 8 december. Het was een ochtend om niet te vergeten. 7.30 uur. De wekker gaat, nog donker buiten, koud, regen, nat, de trein in, Dua Lipa in mijn oren, “MATCHDAY!” op m’n scherm, de bus in, Ariana Grande nu in mijn oren, krentenbol in mijn knuistje, aangekomen bij Olympos, al m’n boys een high-five (wat heeft LB een kêk jasje aan!), iemand roept: “Wat een kutweer, hè?” Ahhhh... ik ben er klaar voor!

In de kleedkamer beland ik plots naast Bas. Slechtste. Plek. Ever. Maar ja, iemand moet naast ‘m zitten en afgelopen donderdag tijdens de training hebben we ook best gezellig gekletst, dus ik kap met zeuren en met wasknijper op mijn neus hijs ik mezelf in shirt nummer vier en trek ik m’n schoenveters zo strak als het scrotum van Dennis. Trainer Lars wijst ons op het feit dat er bij DVSU vooral jongens met de naam Henk en John in het veld staan. Ik ben verward door deze informatie. DVSU staat overigens voor ‘Door Vriendschap Sterk Utrecht’. I know, guys... sad... Gelukkig is de rest van de wedstrijdbespreking geen hogere wiskunde: we moeten doen wat we al tien weken doen en gaan voor de winst. Oh, en die diepe ballen langs de zijlijn gaan we beperken door een alternatieve route richting de spits te zoeken. Samen met Tom, Thomas, Bas, Paul, Pup, LB, Maas, Dennis, Joren en Kosja mag ik de wedstrijd starten. En met een waar sterren-ensemble op de bank bestaande uit Koen, Timo, Gijs, Michael en Tim staat niets ons in de weg om van deze gure ochtend een prachtige dag te maken. Ten minste, dat zou je zeggen...

Dat de mannen van DVSU heetgebakerde jongetjes zijn blijkt al enkele minuten na het eerste fluitsignaal. Gore overtredingen en grote bekken vliegen een onscherp Odysseus harder om de oren dan de wind die flink tegen staat. En dat de scheids verkeerde beslissingen neemt helpt ook niet echt. Een ingooi aan de zijde van DVSU wordt – onterecht – aan Odysseus toegekend. Niet de grofste fout, maar daarmee laait het vuur bij DVSU flink op. Bas kopt nog een voorzet net naast. Maas komt ongelukkig terecht en strompelt met een enkelblessure het veld af. Een dieptepunt in een helft zonder hoogtepunten: nul-nul.

Terug in de kleedkamer drink ik mijn thee. Ik krijg niet zo goed mee wat er gezegd wordt. Volgens mij klinken er wat suffe algemeenheden door de kleedkamer als “we moeten ons niet gek laten maken” en “blijf ons eigen spelletje spelen”. Helpen doet het niet, want in de tweede helft wordt een aantal jongens van Heren 3 meegezogen in de frustratie en agressie van de tegenstander. Een onterechte penalty tegen resulteert in een 0-1 achterstand, ondanks dat Tom’s magische vingers de bal nog raken. Na meer dan 350 minuten zonder tegendoelpunt (!) moet Keepert de bal weer eens uit het eigen net vissen. De spanningen lopen op, evenals het aantal overtredingen. De scheidsrechter verzaakt in te grijpen en kaarten blijven uit. Zo’n tien minuten voor het einde van de wedstrijd weet Kosja een voorzet van Timo achter de keeper van DVSU te plaatsen. Eén-één. Beide teams zijn ontzettend opgefokt en dan slaat de vlam in de pan. Een sliding wordt gestrekt been gevolgd door natrappen en ook trekken en duwen en dan plots slaan en schoppen. Escalatie. Vuur in de ogen van sommigen. Ik sta met mijn bek vol tanden. Enkele spelers zijn niet meer voor reden vatbaar. De minst agressievelingen proberen de anderen in bedwang te houden. Ik bemoei me er niet mee. Noem het laf, noem het verstandig, ik kijk van een afstandje naar het schouwspel. Hoewel er vooral vanaf DVSU gemept wordt en zelfs hun trainer komt schoppen zijn het mijn teamgenoten die zich uit de tent hebben laten lokken. De scheidsrechter fluit af. Gestaakt.

Na de wedstrijd zie ik vooral wijzende vingers naar scheidsrechter en tegenstander. Maar waren wij niet de studenten, de hoog-opgeleiden, de civilized van deze wereld? Wij keken toch neer op onbeschoft gedrag van “Henkies en Johnnies”? Ik claim niet zelf een engeltje te zijn, integendeel. Maar deze escalatie kunnen we niet volledig toeschrijven aan scheidsrechter en tegenstander. Er moet ook een hand in eigen boezem gestoken worden. En nu is het winterstop. Tijd om af te koelen. Stof tot nadenken. Gelukkig kan dat goed met temperaturen zoals we die in december en januari kennen. Pas over ruim een maand gaan we weer het veld op. Ondanks alles is zaterdag nog steeds mijn favoriete dag van de week, hoor. Ik mag nog steeds friet eten en laat opblijven. En ik kijk nu alweer reikhalzend uit naar de zaterdagen waarop er weer gevoetbald gaat worden. Maar nu eerst even niks. Mannen, ik ga jullie missen. Tot in 2019.