“Afscheid nemen bestaat niet”

Er is nog 1 wedstrijd te gaan. Nog 1 keer 90 minuten knallen. Het kampioenschap is al in the
pocket! Woorden schieten te kort om dat feest te beschrijven. De hele week kunnen we hier
nog van nagenieten. Van de onuitwisbare herinneringen, de foto’s, de filmpjes en de alcohol die nog steeds door ons bloed stroomt. De fe-no-me-na-le 6-0 en het nog grootsere feest daarna. Da-mus 2 kam-pi-oen… Da-mus 2, wij zijn altijd de beste!
De trainingen zijn deze week een en al genieten met lachend een balletje te trappen en
voetvolley dat het ene team veel serieuzer neemt dan het andere. “Nee er is geen second
service!” “Doordraaien”. Het andere team geniet vooral van de prachtige hakjes, kopballen
en hoogstaand straatvoetbal. De vrijdagavond wordt al borrelend in de kroeg doorgebracht.
Niks geen strenge onthoudingskuren! Niets doet er meer toe. Wij zijn kampioen en die
laatste wedstrijd is voor de lol. Of toch niet….?
We willen nog 1x laten zien dat we de terechte kampioen zijn en dat het hele jaar met
elkaar zwoegen en zweten niet voor niets is geweest! Onze ambities voor de laatste
wedstrijd mogen duidelijk zijn: WINNEN!

De focus is toch hard te zoeken. Sjoerd doet een dappere poging om ons in de kleedkamer
scherp te krijgen. Helaas slechts gedurende een halve minuut, totdat Guust met een grap
alle concentratie weer doet verdwijnen. “Biertje van Guust” zou ik in dit geval zeggen;)
Vervolgens is de concentratie ook niet meer terug te vinden. Al dansend op
kampioensnummers kleden we ons om, doen we lachend onze warming up en houden we
de bal samen hoog met tussendoor een nonchalant maar wonderschoon hakje van Linsey.
Dat kan alleen maar een onvergetelijke laatste wedstrijd worden!
In mijn hoofd is er volle focus op 1 doel: een goal scoren voor Odysseus. Na 6 jaar in het
paars is dat me nog steeds niet gelukt. In het algemeen is scoren bij Ody niet zo moeilijk. Die
box had ik in m’n eerste avond op de aftrap al afgeticked. Scoren voor Odysseus blijkt voor
mij toch wat moeilijker. Daarom afgelopen week keihard getraind op penalty’s. Je bent
nooit te oud om nog te leren. Dit werd míjn wedstrijd. Ik voelde het! Ik had al gedroomd
over hoe ik zou juichen. Mijn script lag al klaar. Ik had besloten dat ik mijn shirt uit zou
trekken, heel hard naar de bank zou rennen, daar als stervende zwaan ter aarde zou storten
om bedolven te worden onder mijn teamgenoten. Mijn leven zou volmaakt zijn als dat zou
lukken. Ik voelde het: het gaat lukken!

De wedstrijd zelf kan ik kort over zijn. Slap begin, druk van Zwaluwen. Na 1 minuut met 0-1
achter. Na veel kansen door Shanny vd Straat uiteindelijk 1-1. Echter 1 minuut later weer 1-
2 achter. Pim scoort in de 2 e helft 2-2 Held! Druk naar voren met enkele (grote) kansen die
er niet in gaan. Mijn doel was helaas nog steeds niet bereikt en de tijd tikte door. Mezelf helemaal naar de klote gerend. Iedere aanval mee naar voren. Verdedigen (als rechtsback) kon ik niet meer.
Meerdere “Sorry Anouck”s moest ik uitdelen. Guust deed nog een dappere poging me af te
remmen: “Eerst controleren, daarna mee naar voren.” Fuck it! Ik wil scoren! Kan me niet
meer herinneren zo naar de klote te zijn gegaan voor Ody. Het was te warm, mijn conditie
voelde kut, geen wedstrijdritme, maar dat ene doel bleef overeind: goalen maken voor Ody!
(En natuurlijk winnend afsluiten). Enerzijds hunkerde ik naar dat eindsignaal: verlos me van deze martelgang. Maar anderzijds bleef er een nog grotere, ontembare drang om voor die overwinning te gaan met een winnende goal! Een mooie duikeling binnen de 16m leverde helaas niet de zo gehoopte penalty op. Later legt Pim de bal haarfijn op mij terug, ik sta vrij, voel de tijd stilstaan. Voelde alle ogen in mijn rug branden met biddende supporters en
teamgenoten die graag een kaarsje hadden gebrand in de plaatselijke kapel. Niet denken,
niet twijfelen, maar schieten! Perfect geplaatst in de hoek en ik denk aan dat moment om
mijn shirt uit te trekken. Maar in een ruk word ik keihard teruggeslagen naar de
werkelijkheid! Een slap schot met mijn linker been wordt gekeerd door de keeper. So close!
Enkele minuten later: het fluitsignaal… Een vacuum ontstaat. Supporters en spelers juichen,
maar ze klinken op verre afstand. Tegenstanders die ons feliciteren met ons
kampioenschap. Maar de tijd staat even stil, mijn ademhaling blijft hoog en ik voel …
Tranen.
Voor ons prachtige paarse Odysseus…
Voor geen goal voor Ody of voor dames 2…
Voor mijn bijna goal vandaag…
Voor afsluiten met een gelijkspel…
Voor alle spieren in mijn vermoeide lichaam… (getting old)
Voor het geweldige kampioenschap dat nog lang nadreunt…
Voor mijn medevedettes die afscheid nemen: Linsey, Ay, Faya en Hans…
Voor de tranen van oppervedette Linsey, na niet 1, niet 2, niet 3, maar 10 FUCKING JAAR!…
Voor de trainers die altijd in ons zijn blijven geloven en ons altijd weer motiveerden en
aanwijzingen gaven om beter te worden als team en individueel…
Voor de supporters die ons op hun vrije zaterdag komen aanmoedigen. Speciale vermelding
voor hoofdsupporter Bas, kei bedankt!
Voor dames 1 die ons altijd aanmoedigen naast het veld, die onze trainings- en
douchemaatjes zijn. Die ons beter maken als we samen spelen. Die aan het eind van het
seizoen meewerkten aan de prioriteit voor het kampioenschap van dames 2. Voor al die
keren dat jullie bij ons invielen en meestreden voor de overwinning. Voor die mooie
avonden en Gnerkenweekenden met jullie samen waarbij we 1 grote selectie zijn.
Voor de duifjes die uitvliegen. Met het geruststellende gevoel dat we volgend jaar weer
samen zullen spelen. Nog meer wedstrijden willen winnen, fanatiek blijven, blijven borrelen,
stappen en eindigen in de Huzur.

Maar vooral tranen voor het mooiste team ooit!
Voor jullie, omdat jullie me jong houden. Ondanks dat ik er vaak niet bij kan zijn (hoog in de
W) geniet ik altijd van dat moment om met jullie op het veld te staan. De woorden “Hey
Box, ben je er weer?!” doen me goed. Ik geniet van jullie op en naast het veld. Hoe ik
vrijdag- en zondagochtend vroeg wakker word met onze WhatsAppgroep vol met foto’s,
filmpjes, geluidsfragmenten, gekke uitspraken en nog even na kan genieten van jullie mooie
avond. Ik heb de overstap naar meer eigentijdse social media Insta en Snapchat gemist
(oude digibeet;) ) dus stuur weer zoveel mogelijk in whatsapp:P
Voor die paar keer per jaar dat ik blijf hangen en er de meest geniale feestjes ontstaan. Hoe
stoelen onder me vandaan worden getrokken, hoe we samen op de tafels dansen, Olampus
en de Rex afbreken. Hoe we op daken en in lantaarnpalen klimmen. Hoe we het ene slechte
nummer na het andere slechte nummer aanvragen, uit volle borst meezingen en elkaar op
de schouders nemen.

Voor die fantastische teamweekenden vol idiote verkleedpartijen, gekke opdrachten,
planken als een babypoesje, samen het Ody-lied zingen, met (oude) auti’s vroeg op een
kamer willen slapen (want maandag weer fit) en veel te veel goedkoop, niet-te-zuipen halve
liter blikken radler (ist kein alcohol), witbier en vies pils drinken. Ik geniet van de
Gnerkenweekenden! Vol trots vertel ik altijd over dit meest geniale concept ooit en alle
gekke optredens die we hebben gehad. De LulBox zal ik voor altijd diep in mijn hart
koesteren.
Voor Ody dames 2 als ontspanmoment na een drukke werkdag, tentamenstress en
scriptiedeadlines. Samen blokken in de UB, koffie drinken om te SOGgen, maar vooral om
ontspannen een balletje te trappen en alle stress weer van je afvalt en je weer die zorgeloze
student of yup uit kunt hangen.
Voor de voetbaltoernooien die meer gaan om het bier dan om de wedstrijden. Voor de
gezamenlijke vakanties, wintersporten, tripje naar Frankrijk en alle andere sociale
activiteiten die vooral even niets met voetbal te maken hebben.
Voor de ontelbare keren dat haren worden vastgehouden, fietsen en teamgenoten worden
opgeraapt van de straat, taxi’s worden geregeld, iemand netjes in bed wordt gelegd met
een emmertje ernaast. Zonder deze ene heldere (lees: iets minder dronken) teamgenoot
waren velen van ons nooit thuisgekomen en had niemand ons de dag erna kunnen vertellen
wat voor mooie capriolen er weer zijn uitgehaald. “Kan ik vandaag nog wel herinneren wat
ik gister heb gedaan” is een geweldige lijfspreuk voor dames 2.
Voor alle speelsters die altijd welkom waren, no matter what. De manier waarop iedereen
gerespecteerd wordt, mag zijn wie ze is en daar ook nog eens om gewaardeerd wordt. Hier
kunnen veel mensen in de grote boze buitenwereld een voorbeeld aan nemen!
Voor al die keren dat gebroken harten bijeen worden geraapt met een knuffel, een
luisterend oor en commentaar op die klootzak/ dat kutwijf. Om vervolgens alles te kunnen
vergeten op het voetbalveld en daarna met een biertje in de 3 e helft, aangemoedigd om
weer een nieuwe (rebound) liefde te scoren. Geholpen door datediners die onze vriendjes
en vriendinnetjes enig inkijkje geven in de bijzondere dynamiek en sfeer in ons team.
Waarom we toch zoveel uren met onze paarse heldinnen willen doorbrengen in plaats van
met hen op de bank.
Voor die moeilijke momenten wanneer echte steun nodig is, wanneer papa’s en mama’s
ziek worden en zelfs overlijden. Er is steun van het team met lieve woorden en knuffels,
maar ook een uitlaatklep om de pijn en het verdriet even te vergeten. Op te kunnen gaan in
een spannende wedstrijd of totaal onbelangrijke partijvorm op de training. Om in dat
moment te kunnen staan en te denken dat winnen het belangrijkste is dat er bestaat,
voordat het pijnlijke besef en werkelijkheid van de buitenwereld weer binnendringt.
Voor al die keren dat de rest van de wereld niet begrijpt hoe ik me voel bij jullie. De laatste
weken heb ik mijn collega’s, vriendinnen en familie platgeluld over jullie. Vol trots toonde ik
filmpjes van Carly op mijn nek in de Rex en jullie prachtige afscheidslied aan mijn
vriendinnen en ouders. Ze knikten en zeiden sociaal wenselijk dat ze het begrepen en mooi
vonden. Maar ik zag diep in hun ogen dat ze nog geen fractie konden begrijpen wat dit
teamgevoel betekent en niet konden voelen van wat ik voor jullie voel.

Voor de trainers. Kitty Konings Kate, een heldin die niet alleen als speelster, maar ook als
trainster respect afdwingt. Fanatiek tot op het bot. Kan boos worden naast het veld en
baldadig na een biertje of 2-3. Een perfect trio met onze 2 fanatieke mannen: Guust en
Sjoerd. Guust als grote vriendelijke reus die ons af en toe scherp probeert te maken op trainingen door (gemaakt en/of oprecht) boos te worden, tactiek tot in den treure weer
uitlegt en net zo geniet van de derde helft als Sjoerd. De goedzak die eigenlijk nog helemaal
niet wil stoppen met coachen, maar steeds hoger in de W komt (dat knagende gevoel dat hij
uiteindelijk toch weer terugkeert;) ). Een waardevolle toevoeging met zijn rustige
benadering en engelengeduld die de balans tussen de trainers en het team weet te
behouden. Het is dit jaar niet altijd gemakkelijk geweest voor jullie, maar bedankt voor al
die keren dat jullie er voor ons toch weer zijn geweest en ons en jezelf zijn blijven motiveren
om te gaan voor dat kampioenschap!
Voor onze lieve keeper Elke. Ik ken weinig mensen met zo’n groot hart. In de loop der jaren
steeds sterker en zekerder geworden met meer en meer coaching in het veld. Vraag haar
vooraf nooit vooraf of ze zenuwachtig is, want dan stijgen de zenuwen acuut naar haar
hoofd. Geef haar een paar biertjes en ze heeft haar hart op de tong. Goudeerlijk en oprecht
over wat ze aan je waardeert en waarom ze Ody en dames 2 zo fantastisch vindt. Wij vinden
jou ook fantastisch en we komen elkaar zeker weer tegen lieve Elkie!
Voor de achterhoede met nieuweling Anouck. Van begin af aan niet op haar mondje
gevallen, maar daarmee net zo’n gezellige toevoeging aan het team. Die beseft dat fanatiek
voetballen ook gepaard kan gaan met heel veel gezelligheid! Ze verliet ons tijdelijk om te
shinen in 1, maar keerde weer terug om dat kampioenschap mee binnen te slepen. En wist
je al dat ze achter de bar bij Olampus werkt?
Voor Camille die als sterke back over kwam van dames 3. No nonsense rechtsback die als
stille kracht haar tegenstander totaal uit de wedstrijd speelt. Tussendoor even ontspannen
op reis en af en toe wat blessures, maar die zich zonder moeite weer de basis in speelt.
Voor centrale kracht Judith, die het seizoen zeer onfortuinlijk afsloot met een ernstige
enkelblessure. Snel vergeten en weer fit worden! Ondanks dat ze de eerste helft van het
seizoen gemist heeft, lijkt het alweer alsof ze nooit is weggeweest. Een maatje in de Brink
om samen mee te eten en het coassistenten- en doktersleven te relativeren.
Voor de enige echte vedette Linsey die na 10 fucking jaar afscheid neemt! Hoeveel
trainingsuren, hoeveel wedstrijdminuten, hoeveel doelpunten voor en tegen, hoeveel
slidings, hoeveel penalty’s tegen, hoeveel meters in het veld afgelegd en hoeveel liters bier
moet jij wel niet gedronken hebben voor Ody! Tegenwoordig liever decadent met een GT of
speciaalbiertje het hele zooitje van een afstandje aanschouwend. Als aanvoerder belangrijk
voor enerzijds de rust en anderzijds het op sleeptouw nemen van het team. Ik kan niets
anders zeggen dan: “Respect voor de vedette!”.
Voor die andere vedette Ayleen die mee gaat naar ons volgende team. Een kleine pitbull die
zich in de gym tot een nog sterkere fitgirl traint. Iemand die nooit, maar dan ook nooit
opgeeft. Zelfs niet als haar sleutelbeen na een val weer protesteert en stiekem nog te veel
pijn doet. Begonnen als Groene Draak, maar volledig geëvolueerd tot Paarse Vedette.
Voor Dorien, die liever niet als back genoemd wordt, maar in dienst van het team veel
minuten als rechtsback gespeeld heeft. Haar aanvallende kwaliteiten met sterke acties over
de vleugels zorgen echter voor veel gevaar waar de tegenstander geen raad mee weet.
Zowel voorin als achterin van belangrijke waarde!
Voor sterke middenvelder en woordmalloot Faya. Ondanks dat dit ‘pas’ je 2 e jaar bij
Odysseus is, lijkt het alsof je hier al jaren rondloopt. Je past je dan ook goed aan. Je
vermaakt ons door te pas en te onpas met woordgrappen te strooien. Sommigen worden er
onpasselijk van, maar met een scherpe opmerking snijd je critici weer de pas af. Ik kan wel
volop genieten van jouw pas-sie voor linguïstische humor.
Voor het van dames 3 overgekomen middenveldduo Saskia en Carlijn. Beide harde werkers
waar Saskia excelleert als nummer 10. Enkele blessuretegenslagen te verwerken kreeg
waarbij het lichaam maar niet doet wat jij wilt. Maar als het werkt, dan volgen perfecte
steekpassjes en heerlijke afstandsschoten met lekkere goalen. Hierachter Carlijn die ik
zelden zonder een vrolijke lach op haar gezicht zie. Blijven gaan op het veld en in de derde
helft helemaal naar de klote. Diepe buiging voor jouw positieve energie!
Voor medeaanvoerder Loren, een heerlijke voetballer die een sterk aanspeelpunt is op het
middenveld. Lekkere aannames, opendraaien en strakke passes op de voorhoede. Gegroeid
tot een belangrijke stabiele factor als aanvoerder en speler.
Voor de zeer uitgebreide en sterke voorhoede met een moordende concurrentie. Topscorer
en aanvoerder van de derde helft Pim. Ik kan keer op keer genieten van die momenten dat
je toch weer naar je rechterbeen weet te draaien en de ruimte vindt om snel te schieten. De
heerlijke vrije trappen die je nam, die prachtig in de kruising vlogen. Had ik maar zo’n been…
Dan had ik mogelijk ook nog ooit gescoord;)
Voor Evy die ijzersterk is in 1-op-1 duels. Iemand die ik liever niet tegenover me heb op de
training, omdat je altijd een uiterste krachtsinspanning moet leveren om die van de bal te
zetten. Maar die naast het veld een moederlijk oogje in het zeil houdt en regelt dat iedereen
weer veilig thuiskomt.
Voor Emma die ook een moederlijk instinct heeft en altijd bereid is om anderen te helpen.
Gezellige kletskous, positieveling en een schat van een mens. Daarnaast in het veld een
harde werker die met haar sterke linkerbeen een aantal heerlijke goals heeft gemaakt. Ze
was helaas niet bij de laatste wedstrijd, maar zo veel andere momenten van belangrijke
waarde geweest.
Voor onze vleugelspelers Shan, Jonne en Nicky. Shanny van de Straat is een van de jongste,
een lekkere rebel maar desondanks toch een vleugje ontzag voor de grote vedettes. Heerlijk
en eerlijke jonge vrouw waar ik diep respect voor heb. Voetbalster met een fluwelen
techniek, trukendoos en grote versnelling in zich. Altijd een genot om naar te kijken.
Voor little Johnny. Grote speler die bij haar eerste Gnerkenweekend al legendarisch optrad
en niet voor niets afgelopen jaar zelf Gnerk was. In het veld een razendsnelle buitenspeler.
Balletje diep en Jonne gaat tot ze niet meer kan. Lekkere goaltjes meegepikt en nog heel
veel mooie jaren bij Odysseus in het verschiet!
Voor Nicky, mijn Mrs. Ody. Uiteraard vanwege haar bestuursjaar, diverse commissies en
social captain voor dames 2. Maar daarnaast een onbeschrijflijk fanatisme en drive om te
winnen en goed te spelen. Kan zichzelf helemaal oppeppen en het uiterste uit zichzelf halen.
Buiten het veld de beste danseres, verslaggeefster en mannenmagnet van het team;)
Voor vedette Hans, die zo graag meer minuten had gespeeld. Die met pijn in haar
voetbalhart moest toekijken hoe te veel speelsters fit bleven en week na week konden
spelen. Hierdoor zelfs de kampioenswedstrijd in burgertenue moeten aanschouwen. De
harde consequenties van het burgerleven, maar desondanks heb je toch af en toe kunnen
ontspannen tijdens trainingen. Na al die jaren zal ik jouw snelle acties over de linkervleugel
met jouw alles vernietigende linker schot niet vergeten!
Voor ons trainingslid Kaylee, die volgend jaar het team komt versterken in de wedstrijden!
Het is mooi om te zien hoe je binnen ons team groeit gedurende het jaar en steeds vaker
erbij kunt zijn. Mee ons kampioenschap gevierd hebt en hopelijk volgend jaar nog meer
overwinningen zal vieren!
Voor al die andere meiden van mijn afgelopen 6 jaar bij Odysseus dames 2. Voor al die
gezellige, spannende, ontroerende, onvergetelijke momenten. Schouder aan schouder met
mijn maatjes, met een brok in mijn keel, een big smile op mijn gezicht en geruisloze, zachte
tranen over mijn wangen genoot ik volop van het mooie afscheidslied. Ik mis jullie nu al,
maar afscheid nemen bestaat niet!

Liefs Box


Opstelling: Elke, Dorien (46 Box), Anouck, Linsey, Camille, Loren, Carlijn, Faya (75 Ayleen),
Jonne (55 Nicky), Evy (46 Pim), Shan. Wissel: Saskia