Wordt het niet eens tijd dat Joris de Graaf stopt met voetballen?

24 februari 2018. Een schitterende helderblauwe dag zonder een vuiltje aan de lucht. Dat deze dag vanaf nu herinnerd wordt als de dag van de grote escalatie had in de ochtend dan ook niemand durven denken. Te meer omdat de voortekenen goed waren. Het was namelijk precies 1387 dagen geleden dat NEC degradeerde uit de Eredivisie. Dat zij het jaar daarna met een recordaantal punten kampioen werden had geen enkele waarde aangezien het tevens 174 dagen geleden was dat ze weer netjes afdaalden naar de Jupiler League waar het thuishoort. Er is nou eenmaal geen plek voor twee Gelderse Eredivisieclubs, waarbij de geelzwarte gigant uit de hoofdstad onomstreden is. Dat de klinkende 3-0 overwinning van het Vlaggenschip een duidelijk Arnhems randje had, mag dan ook geen verrassing heten.

Gezien de extreme kou werden in bed gespannen de ontwikkelingen afgewacht. Nadat om half 9 het veld werd goedgekeurd haastte iedereen zich naar Olympos om op tijd te komen. Nou ja, iedereen. Spreekwoorden zijn er om niet te worden nageleefd. Dat het niet klopt dat een ezel zich geen 100 keer aan dezelfde steen stoot bewees Floor, door ondanks dat de wedstrijd een half uur later begon alsnog pas halverwege de eerste helft aan te komen. Op dat moment stond de verdiende 1-0 voorsprong al op het scorebord. Ondanks dat Floor zijn basisplek was kwijtgeraakt, was de Arnhemse inbreng in de basis groot. Pim en Schim startten respectievelijk op rechtsboetoe en linksbakka. Daarnaast startte Wout als straf voor zijn gebrekkige inzet de week ervoor op rechtsback en werd Rob juist beloond met een plek op het middenveld door zijn ongekende support tijdens zijn blessureperiode, Levi begon nog op de bank. Ik hoor u denken, maar dat zijn toch geen Arnhemmers? Dat bleek deze week toch anders te liggen. Rob, Wout en Levi hadden namelijk meegedaan aan het programma Verborgen Verleden, omdat ze altijd al ergens het gevoel hadden dat hun leven niet compleet was. Nadat Paul Witteman de verlossende woorden had gesproken dat er Arnhems bloed door hun aderen stroomt viel het drietal elkaar huilend van geluk in de armen.

Het deed hen dusdanig goed, dat Rob zelfs voor de 1-0 aantekende. Wout deed ditmaal wel zijn best waardoor hij vlak na rust kapot was en Levi zijn rentree kon maken. In de tussentijd miste linksbuiten Jeroen nog een paar kleine kansen en hield het de Bilt in de wedstrijd. In de tweede helft gooide Elias de wedstrijd op slot door zelf de 2-0 te maken en vervolgens de net ingevallen Daniël een niet te missen kans te bieden. “Ik ben een gunner”, aldus Zwaan. Dat zal niemand ontkennen nadat hij deze assist verzorgde aan de speler met de laagste gunfactor van het hele team.

Na afloop had echter niemand het meer over de wedstrijd, maar ging het alleen nog maar over het moment van kortsluiting bij Joris de Graaf. Het is pakweg de 70^e minuut als de Graaf zich ineens omdraait en richting de eigen verdediging rent. Het voetbal ligt stil, iedereen kijkt verbaasd en enigszins angstig naar wat er gaat gebeuren. Het gezicht wordt roder, de stoom komt uit de oren en vanuit de blokhut klinkt ineens Eye of the Tiger. Na een enorme aanloop van 40 meter haalt de Graaf genadeloos hard uit richting medespeler van Gorp. Dat na deze verwoestende uithaal van Gorp nog overeind stond mocht een wonder heten. “Je haalt me uit mijn concentratie als je dat soort dingen zegt, ik vind dat echt niet lief van je!” schreeuwt de Graaf hem onder het toeziend oog van iedereen hem toe. “Op deze manier kan ik niet goed voetballen.” Gezien het wedstrijdbeeld was van Gorp hier al geruime tijd mee bezig, maar hij wist zich na afloop van geen kwaad bewust: “Ik vroeg hem alleen wanneer hij nou eens een goede bal ging spelen.” Dat van Gorp zich hiermee op glad ijs begaf realiseerde hij zich ook wel. “Ik weet dat de Graaf een bijzonder kort lontje heeft, maar ik had verwacht dat die maandenlange agressietraining zijn vruchten had afgeworpen.” Niks bleek echter minder waar. De Graaf werd uiteraard meteen gewisseld en sloeg nog een ruit kapot en een steward in elkaar op weg naar de kleedkamer. Risico van het vak natuurlijk, daar maalde verder niemand om.

Trainer Sebastiaan van de Weg vernam het incident na afloop vol ongeloof: “Je kan een hoop dingen maken, maar van je medespelers blijf je af!” Dat het na afloop de gemoederen nog lang bezig hield mag geen verrassing zijn. De algehele consensus was duidelijk, dit kan echt niet. De vraag die iedereen elkaar dan ook stelde was: Wanneer stopt Joris de Graaf nou eens met voetballen?