Vlaggenschip begint afscheidstournee met domper

Het zal de oplettende volger van het Utrechtse amateurvoetbal al opgevallen zijn; de namen van de spelers van het Vlaggenschip verdwenen een voor een van de 80/20-lijst van Ody. Dit als gevolg van een laatste charmeoffensief van het bestuur om het meest succesvolle team uit de clubhistorie te behouden. De spelers kregen contracten voor het leven aangeboden en mochten op kosten van de club de schijn hoog houden nog altijd te studeren. Ook de trainers werden flinke bonussen beloofd, zo stelde het voltallige bestuur hun zusjes beschikbaar aan Seb. Het bleek een wanhoopspoging.

Het succes van het sterrenensemble is immers niet onopgemerkt gebleven. Meerdere clubs toonden de afgelopen jaren al interesse om het Vlaggenschip in zijn geheel binnen te hengelen. Twee kampioenschappen en oogstrelend voetbal op het sportpark is natuurlijk de droom van iedere clubvoorzitter. Resultaten uit het verleden bieden wel degelijk garanties voor de toekomst. Tel de bescheidenheid en maatschappelijke betrokkenheid van de spelers daarbij op en vrijwel elke clubleiding zal beamen een team als het Vlaggenschip in hun shirts te willen zien spelen.

Al na het eerste kampioenschap werd er flink getrokken aan diverse spelers. Sommigen hadden in eerdere jaren een louche zaakwaarnemers in de arm genomen, die geld roken en enkele spelers richting de uitgang duwden. Dit resulteerde niet in een grote leegloop. Daan, Pjotr en Tom kozen destijds voor het grote geld, maar het merendeel van het team bleef trouw aan elkaar en aan het Vlaggenschip. Sam liet in zijn recent verschenen biografie weten het een moeilijke tijd gevonden te hebben; “Na zo’n kampioenschap krijg je van alle kanten aanbiedingen, maar de juiste club zat er voor mij niet tussen. Ik zou het Vlaggenschip alleen verlaten voor Stormvogels, Go Ahead Eagles of Zwaluwen. Of de IJsselmeervogels trouwens. Oh, DVV Duiven vind ik ook een mooie club.”

De saamhorigheid van de vedettes en de bereidheid bij elkaar te willen blijven, wekte een nieuw soort interesse van andere clubs. Ditmaal werden niet meer individuele spelers benaderd, maar probeerde gewiekste voorzitters het Vlaggenschip in zijn geheel aan te trekken. De afgelopen jaren wist het bestuur van Ody de onbaatzuchtige grootheden steeds binnenboord te houden. Meerdere malen wachtten tot tranen geroerde bestuursleden de vedettes op na een wedstrijd of training om ze te vragen over hun hart te strijken en nog een seizoen te blijven. Sommigen vielen zelfs uit hun professionele rol en probeerden verschillende spelers met vergaande lichamelijke intimiteit voor de club te behouden.

Ondanks alle pogingen bleek het Vlaggenschip echter onhoudbaar voor een club met beperkte financiële middelen. Een laatste aanbod van het bestuur de damestak op te heffen en de contributie te verhogen ten bate van de salarissen van het Vlaggenschip viel niet in goede aarde. De spelers keurden dit offer unaniem af; “Het Vlaggenschip staat juist voor diversiteit,”reageerde een geschokte trainer Jules. “Daarnaast zou dat betekenen dat mijn vriendin dan vaker thuis is. Ik moet er niet aan denken,” vervolgde hij.

Na lange onderhandelingen bleek de meest logische keuze voor het Vlaggenschip een overstap naar Rivierwijkers te zijn. Voormalig Vlaggenschipcoryfee van het eerste uur Frank Keukens maakte enkele jaren geleden al de overstap naar de topclub aan de Koningsweg en heeft er sindsdien op toegezien dat de faciliteiten op orde werden gebracht om een team als het Vlaggenschip te kunnen huisvesten. Verschillende damesteams werden binnengehaald, een gloednieuw kunstgrasveld werd aangelegd en in samenwerking met de gemeente werd een tramlijn tussen Utrecht Centraal en de club gerealiseerd.

Sinds de bekendmaking van het nieuws is het Vlaggenschip zodoende bezig aan de afscheidtournee over de Utrechtse velden. Een afscheidstournee in het paars wel te verstaan, vanaf volgend jaar zullen dezelfde sportcomplexen worden aangedaan in blauw-witte tenues. Voor veel volgers ongetwijfeld een vreemde gewaarwording. De voorlaatste competitiewedstrijd in het paars bracht het Vlaggenschip naar Sportpark Thorbeckelaan, waar DHSC de sterspelers met een erehaag verwelkomden.

De bekendmaking van de overstap betekende voor veel spelers een afsluiting van een roerige periode. Een periode die, ondanks de mentale weerbaarheid van de spelers, zijn weerslag had gehad op de prestaties van het elftal. Hoewel er na de promotie moeiteloos werd meegedraaid in de competitie en het degradatiespook andere teams mocht vervelen, waren de ereplaatsen buiten bereik. De wedstrijd tegen DHSC was dan ook een formaliteit en had schriftelijk afgedaan kunnen worden.

Matthijs en Bas hadden de trainer gevraagd om op de bank te mogen beginnen. Bas had namelijk een rondje gefietst op vrijdag. En hoewel meerdere mensen dat doen en gewoon kunnen voetballen de volgende dag, was een rondje IJsselmeer te veel voor de lichtverbrande benen van Bas. Voor vrijwel de rest van de selectie betekende dit 90 minuten draven over een heerlijk scheurgrasveld, aangezien Bas en Matthijs de enige bankspelers waren. Zij kregen gezelschap van Pim en Wil, die tussen het drinken van een paar kleine afzakkertjes door tijd had gevonden zijn teamgenoten te komen aanmoedigen. Voor Pim was dit, door lichamelijk letsel, een van de laatste kansen zijn teamgenoten aan het werk te zien. Niet een slepende spierblessure is de medische oorzaak hiervan, maar door het ontbreken van een hart heeft Pim namelijk besloten het Vlaggenschip te verlaten en zijn heil bij Elinkwijk te gaan zoeken.

De meningen over de omstandigheden die middag liepen uiteen. “Pff, wat is het warm, “ hijgde Daniël na de warming-up. “Warm? Bloedheet zul je bedoelen!” reageerde Jeroen fel. De waarheid lag er, zoals zo vaak, ergens tussenin. Ondanks het warme weer werden de kantjes aan de kant van het Vlaggenschip er niet vanaf gelopen. Wat verwacht je ook van zo’n keurcorps. Toch kwam DHSC al snel op voorsprong. Sinterklaas valt in Almelo schijnbaar vroeg dit jaar en zodoende kreeg de spits van de thuisploeg een cadeautje en mocht raak prikken. Na een scherpe counter en een listige variant uit een vrije trap stond het Vlaggenschip pardoes tegen een achterstand van drie doelpunten aan te kijken. Sam knikte vervolgens nog wel raak uit een corner, waardoor de ruststand van 3-1 op het bord stond.

Na rust ontstond wederom hetzelfde spelbeeld. Waar een week eerder Bevrijdingsdag werd gevierd, was het zaterdag de Dag van de Vrijheid in het strafschopgebied van Ody. DHSC kon rustig uitlopen en Ody vergat af te drukken. Enkel Daniël wist het net nog te vinden, waardoor Ody uiteindelijk hard onderuit ging. Een smetje op de afscheidstournee, maar met de focus op volgende seizoen niet meer dan logisch. Na afloop van de wedstrijd dronk Wil nog een afzakkertje, werd Ivo als nieuwe grensrechter gescout en besloot Daniël met een wedstrijd in zijn benen nog extra aan de snelheid te gaan werken. Toewijding die je alleen bij het Vlaggenschip ziet. Over twee weken is De Bilt de volgende stop van de afscheidstournee, maar daarvoor en daarna zal nog uitgebreid stil worden gestaan bij het vertrek van het Vlaggenschip bij Ody.