Vlaggenschip stuurt kampioen met gepaste cijfers terug naar Houten

We schrijven 23 mei. Deze datum (normaliter de 143ste dag van het jaar, echter in een schrikkeljaar als 2016 de 144ste) is er zoals bekend een met een zeer rijke historie. De meesten van jullie denken waarschijnlijk direct terug aan 23 mei 1430, toen Jeanne d’Arc gevangengenomen werd door de Bourgondiërs. Nou, we weten allemaal hoe het met haar afliep, Targaryens bloed had ze in ieder geval niet. Natuurlijk springt ook 23 mei 1785 meteen omhoog uit het geheugen, de dag waarop Benjamin Franklin de bifocale bril uitvond. Man man man, wat plukken we hier heden ten dage nog immer de vruchten van, nietwaar? In een meer recenter verleden was het in 1945 de dag dat oorlogscoryfee Heinrich Himmler zichzelf van het leven beroofde, in 1977 begonnen Zuid-Molukkers op 23 mei de treinkaping bij De Punt en op 23 mei 1988 belandde kroonprins Willy in de buurt van Leiden met zijn nog bijna nieuwe Ford Scorpio in de sloot. Wat een koning. Dit jaar is het onder andere de dag dat onzer aller Louis dan toch echt officieel ontslagen werd als trainer van Manchester United, vierde Roel van Gorp maar weer eens zijn verjaardag en dan was er ook nog iets met een lustrum. Maar 23 mei 2016 zal toch vooral de geschiedenisboeken ingaan als de dag waarop Het Vlaggenschip kampioen Houten weer met beide benen op de grond zette en daarmee de een na laatste stap deed op weg naar toch nog een mooie eindklassering dit seizoen. Een verslag.

Luttele dagen geleden telde Teamers 16 man op aanwezig, iets wat niet meer voorgekomen was sinds 3 april jongstleden. Dat was trouwens ook de dag waarop NEC in De Bloedkuul Vitesse met 2-1 wist te verslaan, maar dat geheel terzijde. Helaas vielen er in aanloop naar de wedstrijd drie blessuregevallen te noteren. Het “Ik ben weer door mijn enkel gegaan. Einde seizoen voor mij” van Marten Wolff in de Ody Flikkers groepsapp liet weinig aan de verbeelding over. Tijdens het lustrumtoernooi werd Jonas den Heijer gecharterd voor Marten in te vallen. Jonas: “Als je Het Vlaggenschip kan helpen, dan is dat een enorme eer en doe je dat direct. Hier hoefde ik geen seconde over na te denken.” Een paar minuten later ontstond blessuregeval nummer twee. Joris de Graaf liep in een verhit duel met een speelster van dames 7 een kuitblessure op. “Ja kijk, je kuit is natuurlijk toch een soort long: zwakke plek”, aldus dokter Joris. En dan was er nog Derk Spithoven, die ook ergens een blessure had opgelopen. Of dit nog steeds dezelfde slepende blessure is die hij sinds zijn terugkomst uit Australië aan z’n lul schijnt te hebben, is niet geheel duidelijk. “Ja ik kan er dus echt helemaal niks aan doen dat ik daar iedere nacht met een ander wijf in bed lag, en sinds mijn terugkomst in Nederland weer gort- en gortdroog sta.” De gelauwerde wiskundige weet dat er dus 14 vlaggenschipmatrozen in de kleedkamer te bewonderen vielen. Christian Lemmens grijnsde onophoudelijk van oor tot oor en na kort te veinzen dat hij niet zou gaan zeggen waarom dat was, klonk het enkele seconden later trots: “Ja jongens, jullie kijken naar de nieuwe commissaris intern!” Gejuich en bejubeling volgden.

Het praatje van Nard van Vrijaldenhoven toonde aan dat de gerespecteerde trainer met zijn hoofd al in Denemarken zit. “Ja, ik dacht dat dit de laatste wedstrijd was, maar we hebben er blijkbaar volgende week nog een, dus ja nu heb ik eigenlijk niks te vertellen”, waren de letterlijke woorden. Direct daarna verraste hij vriend en vijand door zowel Timo Brock als Daniël van Opstal, samen goed voor ruim 200 Ody-doelpunten, op de bank te posteren. Dat Daan Smelter het wisseltrio completeerde, net een dag terug uit Vietnam en nu dus wél met een goed excuus een paar weken niet getraind, verbaasde daarentegen niemand. Tevens was hij niet te beroerd als grensrechter te fungeren: “Dat doe ik vlaggend!”

De wedstrijd begon bij gebrek aan een scheidsrechter iets later dan gepland. Tamar op den Kelder trok overhaast een outfit aan om de pot in goede banen te leiden. Dit werd uiteraard zeer gewaardeerd. Zelf reageerde ze na afloop nogal laconiek: “Doe ik ook eens wat voor de club.” Het begin van de wedstrijd was voor Het Vlaggenschip, met veel beweging op het middenveld een plaag voor de tegenstander. Centrale verdediger Ernst-Jan Kuiper was de enige van de 40 man in de omgeving die deze beweging niet waarnam en schreeuwde met enige regelmaat kreten als “Ik kan de bal niet kwijt!” en “Er loopt helemaal niemand!” over het kunstgras. De eerste kans was voor Het Vlaggenschip. Een hoge voorzet van links belandde panklaar voor de voet van Bas van Klarenbosch, die het leer voor een leeg doel over wist te volleren. “Dat leek weliswaar een enorme kans, maar dat was alleen maar omdat ik hem bijna scoorde”, wist Bas het in de rust gelukkig te verhelderen. Ook de tweede kans was voor de matrozen. Bas legde van rechts terug op Floor Schoonebeek, die helaas voorlangs schoot. Dat Floor in de basis kon beginnen mag gezien het vroege tijdstip van de wedstrijd, 8 uur ’s avonds, opmerkelijk genoemd worden. De balvirtuoos verklaarde een ingenieuze oplossing te hebben bedacht voor zijn verslaapprobleem; hij had de wekker gezet. “Ik had de wekker gezet.” Ondanks het veldoverwicht viel de eerste goal bij Jonas te betreuren. De Houtense spits, een kleine doch snelle nummer 14, wist aan de aandacht van de verdediging te ontspannen en schoot koel raak. Uit een vergelijkbare situatie maakte hij niet veel later ook de 0-2. Medecoach Jeroen van Deelen was net klaar met zijn training en stond inmiddels naast Nard langs de lijn. Hij had de fout van Nard al snel in de gaten en besloot ruim 200 Ody-doelpunten de dug-out te sturen. Jeroen: “Ik wil Nard natuurlijk niet overrulen, maar als je 2-0 achter staat en je weet dat je nog zo’n 200 Ody-doelpunten op de bank hebt zitten, dan moet je natuurlijk iets doen. Dat heb ik dus gedaan.” Er is geen helderziende voor nodig om te voorspellen wat er vervolgens gebeurde; de dubbele wissel bleek het kantelpunt in de wedstrijd. Koud in het veld haalde Timo de achterlijn en legde bekeken terug op Daniël. Met zijn chocoladebeen was het bepaald geen voltreffer, maar het rollertje verdween zowaar in de hoek: 1-2. Bij navraag lichtte Daniël de goal toe: “Het was een uitstekende actie van Timo en ik hoefde hem alleen nog maar binnen te schuiven. Dat lukte nog bijna niet, maar dat had niets met het rechterbeen te maken. Feitelijk gezien heb ik twee chocoladebenen, dus het resultaat van zo’n enorme kans zal je hoe dan ook moeten afwachten. Maar dat vind ik niet erg, want ik hou wel van chocola”, klonk het herkenbaar bescheiden. Lang kon Het Vlaggenschip niet genieten van de aansluitingstreffer, want een paar minuten later stond de 1-3 op het scorebord. Direct uit een corner mocht een Houtenaar eerst drie man voorbijlopen alvorens ongehinderd raak te schieten in de korte hoek. Het was bijna rust, maar niet voordat Wout Timmers zich voor de eerste keer vanavond zou laten gelden. Toen de bal uit de kluts voor z’n voeten belandde, aarzelde hij niet en drukte droog af. De bal verdween hard en laag in de hoek: 2-3. Een welkome tweede aansluitingstreffer zo vlak voor de thee.

Het vertrouwen in de rust was groot. Enkele uitstekende tips werden meegegeven voor de tweede helft. Levi Salet: “Er ligt heel veel ruimte voor mij aan die linkerkant. Stuur mij daar gewoon een paar keer op snelheid weg, dan kan ik lekker stomen.” Oké Leef. Ook Sam von der Dunk deed een duit in het zakje: “Tjirp tjirp, roekoe roekoe.” De tweede helft begon stormachtig. Voordat je met je ogen kon knipperen stond Het Vlaggenschip op voorsprong. Wout brak door over links en knalde de bal onder de keeper door, Timo wist na wat een afgeslagen aanval leek de sluitpost te verrassen met een stiftje. De vreugde was groot, de wedstrijd echter nog lang niet gespeeld. Er ontstonden enorme gaten op het middenveld. Hierdoor kon Pim van Kessel, nu op de positie van Ernst spelend, gemakkelijk opbouwen. Pim: “Ik vond vooral dat er enorm veel en goed werd gelopen op het middenveld. Ik kon de bal continu ontzettend makkelijk kwijt”, maakte hij het contrast duidelijk, al dan niet geniepig subtiel iets insinuerend over de voetbalkwaliteiten van Ernst. De 5-3 liet lang op zich wachten en Jonas was genoodzaakt een aantal uitstekende reddingen te verrichten. Zo’n 20 minuten voor tijd zette Jeroen Lindeboom Het Vlaggenschip dan toch op een marge van twee. Timo gaf strak voor vanaf rechts, waarna Jeroen er slechts tegenaan hoefde te lopen. Dat dat met rechts was, maakte hem verder niet uit. “Kijk, sommige mensen produceren met hun chocoladebeen een rollertje, ik schiet hem lachend in de korte kruis. Je kan rustig stellen dat ik in principe geen chocoladebeen heb. Ik hou ook helemaal niet van chocola”, is een passage uit een wederom volstrekt irrelevant interview dat de captain na afloop gaf. Met de 5-3 op het bord, draaide het restant van de wedstrijd eigenlijk nog maar om één ding: Wout zoveel mogelijk laten scoren. Althans, vooral voor Wout zelf. Waar de doelpuntenmachine normaal al niet bekend staat om zijn aanleg tot overspelen, had hij in deze eindfase van de match oogkleppen van een nieuw kaliber tevoorschijn getoverd. Toch hoopte iedereen vurig dat hij zijn hattrick zou behalen, want we gunnen de sympathieke Bosschenaar de topscorerstitel van harte. Na een rits aan gemiste kansen, een omhaal op de paal en nog een rits aan gemiste kansen was het in de slotminuut dan toch raak. Oog in oog met de keeper ramde hij duidelijk gefrustreerd de bal kiezelhard achter de kansloze goalie. Niet veel later werd er afgefloten. Na afloop van de wedstrijd bedankte Wout vooral zijn trainer Nard voor het in hem gestelde vertrouwen: “Hier heb je je ID-kaart terug.”

Na een “ziege zage” op het veld was de sfeer in de kleedkamer opperbest. Roel was zijn emoties niet de baas en hield het niet droog. Hij snotterde: “Bedankt mannen, dit is het mooiste verjaardagscadeau dat ik ooit heb gehad”, om eraan toe te voegen: “en Hakim Ziyech is de slechtste speler van de Eredivisie”, zichzelf direct weer compleet belachelijk makend. Hoe dan ook, de punten vliegen weer binnen sinds het vertrek van Guus Willard naar Panama. Over het al dan niet sprake zijn van een causaal verband was de desbetreffende trainer via een kort Skype-gesprek in de kantine duidelijk: “Hans.” Timo was als eerste naar huis. “Ik heb een eigen zaak, met andere woorden: ik ben de directeur. Als directeur kan je het natuurlijk niet maken om laat op kantoor aan te komen, dan geef je een verkeerd signaal af. Dat ik tasjes verkoop, doet daar verder niets aan af.” Met de laatste wedstrijd voor de boeg zijn 3 punten voldoende voor een respectabele derde plek. Het zou een mindere tweede seizoenshelft nog enige glans geven. Maar voordat het zover is gaat Het Vlaggenschip op locatie genieten van een bijna verdiende vakantie. Vooral Bert, die tegenwoordig bekend staat om het flossen van zijn anus met de handdoek van iemand anders, brengt al dagen niets anders uit dan: “Ik heb zo’n zin in woensdag.”

DvO