Strak in de kleedkamer en een keepster die roze olifantjes ziet

Een winderige zaterdagmiddag, Dames 5 verzamelt zich voor de Olymposkantine voor een belangrijke wedstrijd tegen de koploper VRC Da1. Strak om 14:00 stuurden de trainers het hele team naar kleedkamer 12 om zich om te kleden. Met ‘het hele team’ bedoel ik overigens iedereen behalve M’non, maar dat zij te laat was, verbaasde niemand meer. In een mum van tijd iedereen omgekleed en dat was maar goed ook, want de trainers willen geen naakt zien als ze de kleedkamer binnen komen (alleen hun eigen naakt op de Saskia Veen-wisselbokaal wordt geaccepteerd). Alle 16 speelsters zaten doodstil en strak van de zenuwen te luisteren naar de powerspeech van trainersduo Jantje en Koentje. Strak van de zenuwen, ja. Of de Dextro die werd uitgedeeld verrijkt is met MDMA of andersoortige stimulerende middelen is tot dusverre niet bekend.

Na een flinke warming-up (van onze kant dan, de tegenstander stond nog geen 10 minuten voor het fluitsignaal op het veld) en een extra luide ‘’Achtung, fertig, löss!!!’’ kon deze wedstrijd die voor kriebels in zoveel buiken zorgde dan eindelijk beginnen. Of het aan de zenuwen lag kan ik niet zeggen, maar het team sloeg de nadrukkelijke opdracht van de trainers de wedstrijd krachtig te beginnen collectief in de wind en binnen 10 minuten stonden we 0-2. De eerste goal was ontstaan uit een corner, iets wat al langer bekend staat als onze zwakke plek. De tweede tegengoal was gecreëerd uit een zeer snelle counter van de nog snellere voorhoede van VRC die onze backs er gemakkelijk uitliepen en een te lief optreden van Eefje, die op positie van laatste man (vrouhouw!) stond. Om het allemaal nog erger te maken schoot een van die snelle tegenstanders een paar minuten later een prachtige bal over keeper Becky paf! het net in. Zo stonden we na iets meer dan een kwartier op een 0-3 achterstand. Waren alle goede hoop en goede bedoelingen dan voor niets geweest? Maar zo snel is Dames 5 niet uit het veld te slaan en na een hele boel ‘’koppie omhoog!’’-achtige aanmoedigingen trapten we voor de derde keer af. Gelukkig luisterden we deze keer wel en beloonden we onszelf algauw met een doelpunt ‘’volgens het boekje’’. Teammama Hannah verlegde de bal naar haar gouden-duobuddy Marloes, waarop die een diepe pass op rechtsvoor Rachèl gaf. Zij gaf vervolgens een prachtige voorzet die topscorer Tammie bijna kon inpissen (wat ze gelukkig niet deed hoor, he bah getverderrie). De goede moed die de trainers ons ingepraat hadden, was teruggekeerd in het team, en zou voor de rest van de wedstrijd niet meer verdwijnen. Helaas kon dit niet voorkomen dat nimmer trage linksbuiten van VRC met bal en al om rechtsback Floor heen sjeesde en de voorsprong met nog een extra puntje vergrootte. Drie minuten voor rust werd onze moed gelukkig verder aangewakkerd door een lekkere goal van nummer 10 Sanne, die de bal vanaf de hoek van de 16 het doel inschoot. Met de stand van 2-4 gingen we dan ook de rust in.

Op weg naar de kleedkamer verklaarde Sanne dat ze nog wel een paar ballen dat doel in zou ‘peunen’. Terwijl de bekertjes thee en natuurlijk het rolletje Dextro de kleedkamer rondgingen begonnen de trainerts aan hun tweede peptalk van de dag. Ook zij waren vastberaden dat er nog wel een paar goals zouden vallen in de tweede helft en achtten het puntenverschil van 2 dan ook prima te overbruggen. Ze hebben gelijk gekregen; meer goals zouden er vallen in de tweede helft!

Met hernieuwde energie van de peptalk en de Dextro trapten we voor de vierde maal af. Sanne leek zich al snel bedacht te hebben, want reeds in de 46^e minuut zorgde ze ervoor dat niet zijzelf, maar roeier Romy (dit heeft er overigens helemaal niets mee te maken, maar het allitereert zo fijn) de bal in de verre hoek kon peunen. Hetzelfde grapje mochten ze zes minuutjes later herhalen; assist van Sanne, doelpunt van Romy. HET STAAT GELIJK, 4-4!! De gelijkmaker ontketende een enorme vreugde en ontlading bij zowel de spelers als het publiek. Zelfs zo een energieboost dat ondergetekende, de laatste man, het halve veld over sprintte om de spits om de hals te vallen. Tot mijn verdriet stond de tegenstander dit plezier niet al te lang toe. Zes minuten na de gelijkmaker bracht VRC zichzelf alweer op voorsprong. Nog eens tien minuten later kwam er een steekpass vanuit het midden, die de Veenendaalse voorhoede goed gebruikte om het puntenverschil weer terug te zetten naar 2.

Tien minuten voor het eindsignaal wilde keeper Becky de bal uitnemen, maar hierbij verdraaide zij heftig haar rechterknie. Heel heftig. Gillen-en-huilen-van-de-pijnheftig. Met-paarse-dekens-en-sjaals-bedekken-omdat-opstaan-niet-meer-konheftig. Met-een-brancard-van-het-veld-afdragenheftig. Best wel heftig dus. Eenmaal langs de lijn diende geneeskundestudente Rosanne de keep twee roze pilletjes toe. Rachèl informeerde of de keep nu ook allemaal roze olifantjes zag, wat Becky volmondig beaamde.

Ondanks deze enorme tegenslag had Dames 5 nog niet de hoop verloren deze wedstrijd tot een goed einde te brengen. Helaas hadden we Sanne niet meer voorin staan om er nog een paar in het doel te peunen. Zij stond nu namelijk in óns doel Becky te vervangen. Deze nieuwe/oude positie bleek echter toch even wennen en al heel heel snel verzekerde VRC zich van de overwinning door hun 7^e doelpunt. Toch waren ook wij er nog steeds op gebrand er zeker nog éentje te maken, ‘’voor Becky!’’. En waar een wil is, is een weg. Deze keer begon die weg bij Hannah, die een hoge bal gaf op Tammie. Die kreeg vervolgens de bal in het net ‘’met links, op verzoek van het management’’. En zo gebeurde het dat het puntenverschil alweer terug werd gezet naar 2 en een memorabele wedstrijd eindigde in 5-7.

Me dunkt dat het aan de roze pilletjes lag, maar inmiddels begon Becky weer praatjes te krijgen. Omdat haar knie er echter alsnog zeer slecht aan toe was, werden er twee mannetjes van de Security ingeschakeld. Deze hebben een tijdje stoer om Beck heen gestaan met hun oranje EHBO-koffertje, om vervolgens toch maar de ambulance te bellen. Wat een kanjers, wat een onmisbare helden! De ambulancebroeders (Koentje had speciaal voor Becky extra knappe mannen besteld) pasten wat beter in de categorie ‘kanjers’. Toen het verplichte infuus gelegd was: ‘’Je krijgt nu iets tegen de pijn’’ ‘’Ze heeft al twee ibuprofen gehad hoor!’’ ‘’… Je krijgt nu iets tegen de pijn.’’ Het duurde een paar minuten voordat het paardenmiddel zou werken en ze zou zich een beetje duizelig of licht in het hoofd kunnen voelen, was de mondelinge bijsluiter. En ja hoor, na een paar minuten zei Beck: ‘’Ik begin het nu te merken. Ah, ik voel me net als gisteravond!’’ Over deze ‘’gisteravond’’ mocht ze helaas niet verder uitweiden, want de broeders hevelden haar over op de ambulancebrancard om haar mee te nemen naar ’t ziekenhuis. Geheel volgens bijnaam begeleidde teammama Hannah de keep in de ambulance en haar duo-maatje Marloes fietste hen achterna om hen bij te staan in het ziekenhuis. Inmiddels ligt Becky gelukkig niet meer in het ziekenhuis, maar bij haar ouders, maar nog steeds met een knie als een roze olifantje.

Woman of the match: Sanne Weggemans

EM