Competitie
Vrouwen zaterdag, VR2, 3e klasse D
Datum
5 december 2015 15:15
Accommodatie
Onbekend
Het afgelopen seizoen hebben we heel wat mooie wedstrijden meegemaakt. De verlossende 1-0 in de 83e minuut, de vier doelpunten in vijf minuten, de geweldige 2-3 van Hans in het teamweekend-duel... Maar afgelopen zaterdag was misschien wel de mooiste wedstrijd van het seizoen. Niet per se omdat we zo goed speelden. We waren prima, maar niet geweldig, we waren gefocust, maar niet altijd accuraat, we werkten hard, maar wonnen niet alle duels. Waarom was het dan toch een pareltje? Omdat deze krachtmeting zou bepalen of we Herbstmeisterinnen zouden worden. En dan ook nog dubbel; we konden zowel het beste team van Ody als het beste team van de competitie worden, en wees eerlijk, wie wil dat nou niet? Heren 6 niet, blijkbaar, want die had, als directe concurrent, de punten al laten liggen die ochtend. Maar gelukkig wisten we dat toen nog niet, en gingen we maar voor één ding: WINST.
Maar deze winst moest niet tegen zomaar de eerste de beste tegenstander geboekt worden. Het was Delta Sports, vijfde op de ranglijst (maar het is megaspannend bovenin) en bezig aan een goede serie. Uit wonnen we met 0-2, maar dat wil ook niet alles zeggen, want, zoals ze zeggen, de bal is rond, de wedstrijd is 90 minuten, de scheids is een hondenlul en het is koud.
Zodra het startsignaal klinkt gaan we er vol op. En deze strijdlust betaalt zich uit, want de eerste de beste aanval is raak. Zoals in het wedstrijdverslag te lezen:
"Er is veel tempo.
3' Goal."
Met een goede bal van Lieke op Ilse, een echte spitsenrush van Ilse (wat kan die rennen hè), en een voorzet op Rémi, deed laatstgenoemde precies wat er van een spits verwacht wordt; een rustig tikje, langs de keeper. 1-0!
Maar lang kunnen we van deze voorsprong niet genieten. Na een kwartier mag Delta Sports aanleggen van een meter of twintig van het goal van Elke. De bal wordt neergelegd, de muur wordt neergezet, de bal wordt nog een metertje naar achteren gelegd, Hugo schreeuwt "SCHEIDS! DAT MAG NIET!", maar dat mag niet baten, want de scheids negeert dit, en de spits van Delta ramt de bal over de muur en keihard (net als Stromae, trouwens) in de touwen. Misschien niet onverdiend, maar ook niet minder zuur.
De eerste helft blijft spannend, en af en toe wat slordig. Bij het klinken van het rustsignaal is de frustratie voelbaar; dit moeten we kunnen winnen, maar waarom lukt het niet?
Maar dan blijkt, een dik kwartier na de rust, maar weer dat we het afgelopen jaar zoet zijn geweest. Want dit soort cadeautjes krijg je niet vaak, hoor. Na een iets te harde voorzet door de iets te harde wind kan Delta’s keeper gemakkelijk vangen. Nicky loopt ondertussen met frisse tegenzin, voor de zoveelste keer, door op de keeper, want hé, je weet maar nooit. De keep gooit de bal naar haar teamgenoot, die net buiten de zestien de bal aanneemt, even omkijkt, blijkbaar niemand vrij ziet staan, en zich weer terugdraait.
Wat zich dan voltrekt staat in slow motion in het geheugen gegrift. De verdediger, laten we haar even Christala 0.2 dopen (want die doet ook wel eens een beetje stomme dingen, zoals Sientje in de droger doen), tikt de bal in alle rust terug op de keeper. Blijkbaar, of misschien wel, maar laten we ervan uitgaan van niet, weet ze niet dat Nicky daar nog staat, geïrriteerd en hijgend, en denkend: ja hoor, weer een zinloze sprint die op niets uitloopt, waarom ben ik eigenlijk spits, nu moet ik dat pokkeneind weer teruglopen, is het al bijna – huh?
Want opeens komt de bal rustig, maar lijnrecht, terecht in Nicky’s voeten. Die is te verbouwereerd om echt na te denken. Dus draait ze zich om, ziet de keeper voor haar staan, die echt een gekke actie maakt eigenlijk, want die had veel langer kunnen blijven staan, maar die gaat dus enthousiast liggen, waarna Nicky de bal weg kan kappen, en dan nog even een paar seconden de tijd neemt, want ja, hij moet wel goed liggen, en dan de bal het doel inschiet, bijna alsof het niet mag, want wat is er echt in ’s hemelsnaam zojuist gebeurd?
Nou, zojuist is dus de 2-1 gemaakt, met duizendmaal dank aan Christala 0.2, want een beter Sinterklaascadeautje kunnen we niet wensen. Excuses voor mijn euforische grofheid daarna, maar ja, onder controle heb ik het dan ook niet echt meer.
Met nog een half uur op de klok is deze stand best tenenkrommend spannend. Maar, niet voor de eerste keer dit seizoen, blijven we rustig, en vooral heel gefocust. We blijven verdedigen zoals we al het hele seizoen doen; compact, en gewoon eigenlijk heel goed. Want dames (en Hugo, want die leest dit ook altijd, hoi Huug), weten jullie wel dat we dit seizoen maar acht tegendoelpunten hebben gehad? Nou, dat verbaast me ook niets hoor, met zo’n verdediging. Ook deze wedstrijd doen ze alsof het niets is; Delta Sports is geen enkele keer écht gevaarlijk geweest. Zeker dat laatste half uur niet. De minuten kruipen voorbij, maar we blijven vechten, we blijven hopen en we blijven voetballen.
En dan is daar dat fluitsignaal. Dat verlossende, knerpende, schelle geluid dat je trommelvliezen doordringt, en zodra dat fluitje klinkt, ontstaat het Pavlov-effect; iedereen begint spontaan te juichen, en we krijgen spontaan cadeautjes van Loes’ ouders. HERBSTMEISTERINNEN!
Deze prachtige overwinning is ondergetekende haar laatste officiële competitiewedstrijd voor Dames 2 geweest. Zodra de eerste wedstrijd na de winterstop weer van start gaat, zit ik verwoed de kaart van Bangkok te bekijken in een poging te ontdekken waar mijn hostel is. Maar omdat dit dus mijn laatste wedstrijdverslag zal zijn wil ik toch even laten weten hoeveel jullie voor mij betekenen. Acda en de Munnik zongen het al eens: zaterdag is de mooiste dag van de week, en dat is echt heus waar. Elke zaterdag weer, als de zon nog niet eens op is, of als de zon alweer ondergaat, in de broeiende hitte of de pokkenkou, staan we er. Met z'n allen. We gunnen elkaar die bal, we doen het samen, we willen allemaal winnen. En allemaal werken we ons elke wedstrijd weer helemaal uit de naad om die punten te pakken. We kunnen boos zijn op elkaar, we kunnen snauwen, we kunnen wanhopig onze handen in de lucht gooien; waarom zag je niet dat ik vrijstond?! Maar bovenal kunnen we lachen, we kunnen grappen maken, we kunnen over alles praten, we kunnen uithuilen, we kunnen taart eten, we kunnen Sientje verzorgen, we kunnen bier drinken, we kunnen de zaterdag keer op keer de mooiste dag van de week maken.
Weet dat ik jullie allemaal ontzettend ga missen. Het duurt nog twee maanden voordat ik weg ben, dus emotioneel gaan doen is eigenlijk nog lang niet nodig, maar hé, zo’n weekend brengt wat los.
Dus daarom, cheers to:
- Sterre, die af en toe ter aarde stort, maar altijd weer opstaat en doorgaat, die er altijd is, nooit stopt, en zo overduidelijk geniet van het spelletje. Ik hoop dat je blessure meevalt Starlight!
- Irina, die ook met een dik en blauw oog fluitend doorspeelt, om vervolgens nog even een wedstrijdje van Ajax mee te pakken, die je net zo goed spits als rechtsachter kunt zetten, want ze is toch weer altijd één van de betere speelsters in het veld, en die zo veel humor heeft dat ze zelfs haar eigen vriendje af en toe belachelijk maakt (die overigens zelf ook keivaak komt kijken, want dat vindt hij dus keileuk).
- Tessa, met misschien wel de mooiste tatoeage die ik ken, die het geweldige nieuws kreeg dat ze kerngezond is, weer lekker ging trainen, een bal op haar bakkes kreeg en er daardoor weer een paar weken uit was, maar die het plezier in voetbal nooit zal verliezen.
- Christa, die een geweldige ingooi had afgelopen zaterdag (je leert het wel!), altijd geniet van het moment (echt heel erg), die met evenveel passie in Dames 7 twee goals erin legt als invalt bij 2, die een van de trouwe superrondedeelnemers is, af en toe van haar fiets valt, maar dat wel lachend doet, en die huishoudtechnisch niet helemaal juist is opgevoed, want wie stopt Sientje nou weer in de droger?
- Serieke, die de passie en strijd van de wedstrijd rustig meeneemt naar de training, waarna ze daar zelf soms een beetje spijt van heeft, maar wij daar eigenlijk alleen maar om moeten lachen, die harder rent dan de meeste spitsen, en die zo van voetbal houdt dat we haar toch vergeven als ze een keertje naar Madonna gaat.
- Ciska, die blijkbaar geen huig heeft, of in elk geval een hele speciale, die zichzelf met verve in de basis heeft gespeeld en daar thuishoort, en die zichzelf elke donderdag voorneemt vroeg naar bed te gaan, maar ook altijd weer eindigt ergens om kwart voor zeven op Christa’s bank.
- Lisa, die je ook ongeveer overal in het veld kan zetten, die in de vorm van haar lieve vriendje ook een trouwe supporter heeft geregeld voor dit sterrenteam, die nooit een slechte dag heeft, pijntjes in de knieën rustig negeert, want spelen is belangrijker, en die we vanaf februari ook drie maanden zullen moeten missen, omdat zij het ook nodig vindt om verwoed de kaart van Bangkok te bekijken in een poging te ontdekken waar haar hostel is.
- Rémi, die week in, week uit stipt op tijd is (oh nee, wacht), maar als ze de slaap uit haar ogen heeft gewreven wel altijd ijzersterk staat te spelen, en die denkt dat "de trein had vertraging" een geloofwaardig excuus is (wij weten wel beter).
- Hugo, die er altijd, altijd is, ons de juiste kant op stuurt, (meestal) altijd de rust bewaart en zichtbaar trots is op zijn dames, en daar worden wij weer nog trotser van.
- Loesbal, die dus houdt van ballen, want dat is haar bijnaam, die achterin altijd de rust bewaart, die deze ballen in kwestie met gemak wegwerkt en zich nooit te veel opwindt, die stille kracht die niet snel op de voorgrond treedt, maar altijd aanwezig is op de achtergrond, zowel in als buiten het veld.
- Elke, de epische topkeepster, die dit seizoen dus maar acht (acht!) ballen heeft doorgelaten, waar ze allemaal weinig aan kon doen, want dan zijn er dus al tien anderen geweest die het verzaakt hebben, die af en toe de Rex-meterstand van Dames 2 creatief bijwerkt (of niet?), want daar werkt ze immers, en die met steeds meer gezond zelfvertrouwen tussen de doelpalen staat.
- Dorien, die zomaar even drie kwartier pakt bij Dames 1, en daar net zo'n goeie toevoeging was als bij die gouden wisselmomenten bij Dames 2 (weet je die twee goals nog, toen je net gewisseld was?), af en toe een wedstrijdje afzegt om te gaan paardrijden, maar ja, hoe keihard (net als Stromae, trouwens) je ook schiet, je haalt het paard niet uit het meisje.
- Hans, die zichzelf zo heerlijk kan opwinden over een slecht gespeelde bal (dat herken ik helemaal niet in mezelf), maar toch lachend het veld afstapt, en haar irritaties nooit meeneemt tot in de kleedkamer, en die zomaar bewezen heeft dat langeafstandsrelaties heus wel kunnen werken.
- Katy Perry, de nuchtere kracht naast Hugo, die altijd haar woordje klaar heeft, haarscherp wedstrijden kan analyseren, en die nog steeds uitstekend een bal kan raken, blijkt maar weer af en toe tijdens de training.
- Lieke, die helaas door een paar blessures niet alle wedstrijden heeft kunnen meedoen, maar die afgelopen zaterdag gewoon weer een toppot stond te spelen op haar nieuwe maar oude plekje, die een echt geheim met ons deelde, waardoor we ons allemaal heel vereerd voelden, en die zelf nog steeds een beetje moet wennen aan haar bijnaam.
- Fleur, die iedereen alleen maar wil knuffelen, hetzelfde schattigheidsgehalte heeft als Sientje Babypoes, maar die wel elk duel als een tijger ingaat en wint, en dat doet Sientje dan weer niet.
- Sabine, die elke week trouw in de dug-out zit om haar teampje aan te moedigen, behalve als ze twee keer in één weekend naar Madonna gaat, maar dat komt gelukkig niet zo vaak voor, die volwaardig lid van het team is ondanks haar stomme blessure die al zo lang duurt als ik haar ken, maar dat houdt haar niet tegen om er gewoon elke zaterdag te zijn, en dat vinden we allemaal superknap, stoer en gezellig.
- Loesbert, die nog nooit chagrijnig is gesignaleerd, altijd kekke patta's heeft en die de liefste ouders van de wereld heeft, die zes uur reizen MET cadeautjes om ons aan te moedigen.
- Pim, die altijd de indruk maakt dat haar gedachten heel ergens anders zijn, maar die dan toch weer als een stormram haar mannetjes met gemak uitspeelt, en die niet onderdoet voor de Dames in het eerste, waarbij ze ook regelmatig haar talenten mag showen, en die dus absoluut gemist wordt bij Dames 2.
- Eva, die de hele wereld al maandenlang voorliegt dat ze vóór de damescursus dit voorjaar ECHT niet op voetbal heeft gezeten (daar trappen wij niet in hoor), en die niet haar eigen vinger in haar keel kan steken, maar daarna wel neuriënd staat te bezemen.
- Linsey, de stoïcijnse vedette, die elke tegenstander lachend onderuit haalt, maar eigenlijk nooit een overtreding maakt, zo goed is ze dus, en die ook even een paar weken gemist werd omdat ze het nodig vond om verwoed de kaart van Bangkok te bekijken in een poging te ontdekken waar haar hostel was, en die heel vaak Meine Gute zegt.
- Ayleen, de rappe dribbelaar, die enorm uitkijkt naar het einde van de winterstop, zodat ze eindelijk weer mee kan spelen, en de tegenstander onderuit kan schoffelen in plaats van haar eigen teamgenoten.
- Martha, die helaas alleen mentaal kan bijdragen aan de biermeterstand in de Rex, maar dat vergeven we haar natuurlijk, die in ongeveer tien minuten is genezen van welke blessure dan ook, ook al zijn het haar enkelbanden, die eigenlijk altijd lacht en in alles de humor ziet, en die prima het poezenboekje kan bijhouden, ook al denkt ze zelf van niet.
- Iris, die ondanks dat ze er niet elke training bij kan zijn, voetbalt alsof ze dat elke dag doet en tijdens wedstrijden zelfs scheenbeschermers draagt, kan goalen maken en is een échte spits. Na de winterstop zal ze ze er allemaal in moeten leggen, zodat we onze eerste plaats op de ranglijst behouden. Je hoort haar niet veel, maar als ze wat zegt en goed luistert, kun je best hard lachen.
- Reinet, die dus eigenlijk knettergek is, en eens per seizoen een wedstrijd afzegt om ordinair Sinterklaas te gaan vieren met meer verdovende middelen dan cadeaus, en verder gewoon elke wedstrijd (dicht op) haar mannetje staat.
- Inge, de blessa die langzaam maar heel zeker terug aan het komen is, en in de tussentijd keer op keer weer op de bank zit om mentaal bij te dragen aan de wedstrijd, die de afgelopen tijd elke dinsdag, donderdag EN zaterdag meedoet met de warming-up, en die dus een discipline heeft waar je u tegen zegt.
- Marloes, die eigenlijk in Dames 1 zit, maar zich nog steeds best verbonden voelt met het tweede, en daarom gewoon een teamweekend organiseert alsof het niets is, en die als ze zelf niet hoeft te spelen, standaard langs de lijn staat, wat wij natuurlijk helemaal top vinden.
- Rosa, die eigenlijk heel ver weg is, maar die tijdens haar schaarse weekendjes in Nederland toch de tijd vindt om haar team op te zoeken, en die dan vervolgens net zo hard meeblèrt met de biercantus als de rest.
- En natuurlijk Sientje Babypoes, die ondanks de ietwat verfomfaaide indruk van de laatste weken (FOEI, CHRISTA!), praktisch elke wedstrijd vanaf bovenkant dug-out minzaam toekijkt hoe haar aanbidders de tegenstander wegspelen, die ook wel een biertje lust (ze is nog steeds niet droog van zaterdag, ouwe zuiplap), en die voor altijd symbool zal staan voor dit geweldige voetbalseizoen.
Ik ga jullie missen dames! Herbstmeisterinnen!
NWB
Als je geregistreerd bent, is je naam vastgelegd en weet iedereen zeker dat jij het bericht ècht geplaatst hebt. Tevens kun je gebruik maken van de volgende onderdelen:
- Doorgeven van afwezigheid bij trainingen en wedstrijden.
- Het inzien van de opstelling van je team.
- Ontvang persoonlijke notificaties per mail of binnen de app.
- Reageren op nieuwsberichten en wedstrijdverslagen.
- Meld je aan voor vrijwilligerswerk, en geef je voorkeurswerkzaamheden op.
Succesvol Uitgelogd!
Reageren
