Voetbal is net pizza

Odysseus '91 VR2

3 - 0

Stroe VR1

... (e.d.)

19'

Assist: Lisanne Bosveld

Nicky Werumeus Buning (schot)

64'

Assist: Ciska Wigt

Nicky Werumeus Buning (intikker)

72'

Competitie

Vrouwen zaterdag, VR2, 3e klasse D

Datum

7 november 2015 10:00

Accommodatie

Onbekend

Er zijn van die zaterdagen dat je van het veld stapt met een overwinning, maar dat het voelt alsof je net een dronken vrijpartij hebt gehad: het ging niet heel slecht, je hebt er een paar ingelegd, maar echt voldaan ben je niet. Gelukkig is seks net pizza en pizza net voetbal: als het goed is, is het héél goed, en als het slecht is, is het toch nog best wel goed.

Zaterdag was overduidelijk zo’n seks-pizza-voetbal-dag. Dat deze lusteloosheid later op de dag ruimschoots werd ingehaald bij de biercantus mag geen excuus zijn voor de zaadloze pot die om 10 uur ’s ochtends werd afgetrapt.

Om deze wedstrijd zo nauwkeurig mogelijk te beschrijven gaan we de wedstrijd van twee kanten bekijken. De eerste helft bekijken we het door de ogen van de tegenstander, Stroe in dit geval. Het motto “Vroeger is beter”, dat in de nabeschouwing al menig keer werd aangehaald, was voor Stroe waarschijnlijk niet van toepassing. Zij mochten namelijk om 8 uur ’s ochtends vertrekken vanuit het dorp (of om 7 uur als ze niet over genoeg auto’s beschikten) en dat kan op een zaterdagochtend toch niet echt bevorderlijk zijn. Maar goed, laten we kijken hoe zij het beleefd hebben.

Eerste helft namens 'Gregel'
Eén ding is vóór de wedstrijd al overduidelijk: we komen hier niet om te voetballen. Pokkenvroeg opstaan en dan ook nog tegen de nummer 2 van de ranglijst. Daar hebben we dus geen zin in. Om dit maar meteen duidelijk te maken beginnen we de aftrap op een langzaam gangetje, als een bejaarde snorfietsrijder op een bewolkte zondagmiddag, bepakt met bammetjes en een heuptasje, op weg naar de soos: lekker rustig aan, want haast hebben we niet. Even die toon zetten en vooral duidelijk maken dat het niet te fanatiek moet worden vandaag.

Helaas denkt de tegenstander daar anders over. In de achtste minuut is de eerste grote kans, die wordt ingeluid door iemand die door haar teamgenoten ‘Hans‘ wordt genoemd. Wat een gekke naam, zeg. ‘Hans’ speelt naar iemand die blijkbaar ‘Pim’ heet. Pim?! Het moet niet gekker worden. Het lijkt wel alsof we in Bangkok bij de Happy Ending-show zijn beland na een gekke avond vol gieters, slechte grappen en roofies en alle vrouwen toch geen vrouwen blijken te zijn.

De grote kansen blijven komen voor Odysseus. Hoe hard we ook ons best doen om het tempo uit het spel te halen en de bal achterin lusteloos rond te spelen, toch lukt het de tegenstander om enigszins wakker te blijven en af en toe de bal af te pakken. En dan staan we ook meteen met de rug tegen de muur. Is het al bijna rust?

Om het nog een beetje leuk te maken en ons doelsaldo op te krikken, besluit ik in de negentiende minuut die ‘Pim’ een handje te helpen. Ze krijgt een bal voorgezet van ene ‘Tim’ of ‘Timp’ (dit moet een grap zijn), maar ik gun ‘Pim’ het doelpunt niet. In plaats daarvan prik ik hem zelf zorgvuldig achter onze keeper. 1-0 voor Ody. Ik kan een klein huppeltje niet onderdrukken: toch nog gescoord! Dat het honderd meter de verkeerde kant op is kan me even niet zoveel schelen. Het zal waarschijnlijk mijn enige doelpunt van het seizoen zijn. Even genieten van het moment dus.

Het feit dat we de tegenstander alle ruimte geven en zelf uitstekende pogingen doen om de bal zo snel mogelijk weer kwijt te raken, gaat de tegenstander niet in de koude kleren zitten. Ze lijken soms niet helemaal te weten wat ze met alle ruimte aan moeten. Dus ontstaat ons favoriete spelletje: chaos. Vlak voor het rustsignaal (eindelijk!) komt er nog een soort combinatie van turnen en ballet door een speelster van Ody. Ze struikelt eerst (er wordt hard: “Lekker bezig, Starvende Zwaan!” geroepen(?) ), maar voert vervolgens een formidabele buikspieroefening uit als de bal haar kant op komt. Deze rolt dus perfect onder haar door en bereikt zodoende een medespeelster van Ody. Iedereen is zwaar onder de indruk van deze workout en daarom wordt de aanval vervolgens helemaal niets meer. Imposante abs, hoor. Zou ze nog vrijgezel zijn?

Godzijdank is het rust. Even lekker thee drinken, bijkletsen en plannen maken voor de rest van het weekend. Oh ja, en dan nog even de andere helft uitspelen. Misschien kan ik nog wel een goaltje in eigen doel meepikken. Wat hoor ik nu? Blijkt er ook nog een ‘Bert’ achterin bij Ody te staan? Ik snap niks van deze voetbalclub.

Tweede helft namens Ody
Nou, dit is dus zo’n pot waarbij niemand meer zin heeft omdat de tegenstander weigert te voetballen. Frustratie en irritatie overheersen. Wel 91 kansen; waarom gaan ze er niet gewoon in? Iedereen heeft moeite om ze erin te leggen. Hoog tijd om hier verandering in aan te brengen.

Het eerste kwartier gebeurt er desondanks vrij weinig. We willen best, maar de lusteloosheid van de tegenstander bekruipt ons langzaam doch zeker als een slijmerige naaktslak die de bijkeuken inkruipt op een regenachtige dag: je wilt het niet, maar het gebeurt wel.

Genoeg goede vergelijkingen. In de 64^e minuut gebeurt er eindelijk iets noemenswaardigs. Timpie schiet hard op goal, en de keeper kan de bal maar net tegenhouden. Maar dat doet ze niet goed genoeg; hij stuitert van haar handen en doorgelopen spits Nicky, die overigens uitstekende vergelijkingen schijnt te kunnen maken, tikt de bal met links over de keeper en schiet hem met rechts de netten in. 2-0! Wedstrijd op slot. Als de verkeerd gespelde tattoo van Jordy Clasie (“You are everyting in my life”) en keeper Vermeer die kort na zijn overstap naar Feyenoord lachend een “fuck nul 20” shirt signeerde: het is definitief en je kunt het niet meer terugdraaien.

Een kleine twintig minuten voor het einde heeft Hans twee grote kansen, maar ze krijgt ze er net niet ingelegd. Zelf snapt ze het ook niet. De eerste kans komt voort uit een pass van Fleur op Nicky, die naar voren stormt en de bal voorgeeft. Helaas mist Hans net. “HOE KAN IK DIE MISSEN!!!” fluistert ze zachtjes over het veld. Een paar minuten later ziet ze de keeper ver voor haar doel staan en ramt de bal magnifiek, met een boogje, over haar heen. Het is echter niet Hans’ dag: de bal knalt tegen de lat.

Een minuut later is het gelukkig wel raak. Na een goeie actie van Ciska, die een paar minuten ervoor erin was gekomen voor Pim, hobbelt de bal tussen Nicky en de keeper in. Nicky is net wat sneller en tikt de bal in de rechterhoek: 3-0.

Het laatste kwartier is een kwestie van uitspelen. Als de belastingaangifte op 31 maart en de noodgedwongen, ongemakkelijke drie zoenen op de verjaardag van je schoonfamilie: niemand heeft er echt zin in, maar je doet het toch maar. Deze inspiratieloze, maar zakelijke en uiteindelijk toch ook best ruime overwinning heeft wel één groot, geweldig gevolg: doordat directe concurrent Hoevelaken de punten aan TOV verloor staan we BOVENAAN! En als kers op de taart mogen we deze koppositie meteen verdedigen komende week, tegen niemand minder dan Hoevelaken zelf. Wat een wedstrijd wordt dat. De Klassieker is er niets bij. Als een kind op 4 december, als de hond die de hele nacht binnen zijn plas heeft op moeten houden, als Starvende Zwaan Starlight die om zes uur ’s ochtends eindelijk haar broodje knakworst mag opeten: we hebben er zin in.

NWB