"Een fantastisch einde van een veelbewogen wedstrijd!"

Na een week ‘partijtje scherp’ te hebben gedaan, onder leiding van succestrainer Daan van Riet, was het vol vertrouwen aantreden bij de eerste wedstrijd van de nacompetitie waarin Odysseus strijd voor lijfsbehoud in de 2^e klasse. Met een fitte en volle bank kon de ploeg de wedstrijd in gaan. Maar wat wil je ook… deze jongens weten maar al te goed wanneer ze in het seizoen hun weekendjes rust moeten pakken. Zodat ze kunnen pieken als het er écht toe doet. Want blijkbaar is dat een voorwaarde: Odysseus lijkt pas te presteren als het écht spannend wordt.

Warm welkom geheten door de broeierige walm stinkende basketbalmeur van het MIT, was het prettig verzamelen op ons pittoreske sportpark. Met een strakke wedstrijdbespreking, met een inhoudsgraad waaraan weer even gewend moest worden, zette de interim-coach de koppies op een scherpe wedstrijdspanning. Gezien het contrast met de populistische leuzen en herhaaldelijke loze termen, is het begrijpelijk dat sommigen hieraan nog even teveel hadden en ervoor kozen hun overtollige spanning eruit te laten masseren bij Annabel.

Dat Annabel goed werk levert, mag bij dezen op haar beoordelingsfomulier worden genoteerd. Want van een scherpe start was geen sprake. Na liefst 1 minuut gespeeld te hebben lag de bal achter Sonny Hopman in het netje. 0-1. Daar was dan toch de benodigde spanning om Odysseus tot presteren te manen. Gelukkig werd dit opgepikt en was daar Lars Bos die een doorgeschoten voorzet van Simon nog wist te redden en om te toveren tot een doelpunt via een magistrale uithaal in de linkerbovenhoek. 1-1. Wat een knal! Naar verluid is men zijn rechter schoen nu nog aan het zoeken. Scherpenzeel wist het liefst de gehele eerste helft lastig te maken door vooral hun wisselingen in de voorhoede. Ook trachten zij nog even Simon de Laat vroegtijdig het veld te laten verlaten, met een smerige tackel op z’n kuiten. Maar de scheidsrechter zag hierin geen kaart. Slimme looplijnen en positiewisselingen, maakte het verdedigend een uitdaging voor Odysseus. De as was lastig onder controle te houden, ondanks de wetenschap dat juist hier de aandacht moest liggen. Mede door het onvermogen van Odysseus om rust aan de bal te houden, kon Scherpenzeel meermaals gevaarlijk worden en beloonde het zichzelf met een doelpunt vlak voor rust. 1-2. Het voetbal was nog niet om aan te gluren, maar het trouwe publiek wist inmiddels hoe het zichzelf met de nodige goudgele rakkers het dubbelzien aan moest meten. Zij zouden later nog een cruciale rol spelen in het verloop van de wedstrijd!

Aparte alinea moet worden gewijd aan Luuk Biemans. Hij heeft het voor mekaar gekregen om zijn debuut in het 1^e te maken in deze oh zo belangrijke wedstrijd. Waarmee hij eens te meer bewees dat Odysseus er goed aan doet om frisse jeugd te laten bloeien. Deze jonge adonis bestormde de linkerflanken van het veld en pareerde menig bal met zijn fluwelen linker. Verankerd in de club met zijn vriendin Carlijn van Otterloo, kan het haast niet anders dat hier een nieuw clubicoon in aantocht is. Houd de ontwikkelingen ook volgend seizoen in de gaten, van deze man zult u meer gaan horen!

De tweede helft ving aan met iets andere voorwaarden. De nummer 9 van Scherpenzeel had vroegtijdig het veld moeten verlaten. Niet vanwege ongepast taalgebruik. Niet vanwege natrappen. Niet vanwege kaarten voor Schwalbes. Niet vanwege het spugen op Matthew. Dat vond de scheidsrechter allemaal niet zo belangrijk. Maar simpelweg vanwege een blessure. De wind stond Odysseus inmiddels schuin in de rug te blazen en er werd gespeeld naar de afgeladen tribunes toe. Jules Vullings was vervangen door Paul Roumen. Odysseus speelde met meer rust. Er was zowaar af en toe sprake van gecombineerd voetbal en controle in bal bezit. Maar echt spannend was het nog niet, 1-2 was immers nog wel te overzien, toch?! Daarom liet Odysseus het gebeuren dat Scherpenzeel via een lelijke scrummage een penalty toegewezen kreeg, omdat de bal moeite ondervond de brede torso en gespierde armen van Ian Haverkort te omzeilen. Dit zag de scheidsrechter wel en beloonde Scherpenzeel met een doelpunt. 1-3. Godzijdank, de spanning was terug in de wedstrijd! Ian Haverkort werd gewisseld, Sander van Meeteren mocht als centrale verdediger het spel gaan verdelen. Odysseus constateerde daarna dat het de hele wedstrijd al met de handrem erop had gespeeld en bedacht dat dat toch niet zo handig was. Met minder dan een half uur op de klok werd gestart met aanvallend spel. Veel ballen werden naar de goed bereikbare Torben Vrielink gespeeld die de middenvelders daarop bediende. Deze konden aan hun halve marathon nog wel wat kilometers toevoegen en probeerden daar waar mogelijk er overheen te komen. Mede hierdoor ontstonden vele kansen. En zo ontstond ook de fraaie intikker van Tom Sloëtjes, op aangeven van Torben. 2-3. Het publiek voelde dat zij voor de gewenste extra energie konden zorgen. Twaalfde man Nard van Vrijaldenhoven zweepte de boel regelmatig eens goed op. En ook Pim ten Broeke had een weg gevonden tot de megafoon. Eloquent als zij beiden zijn, wisten zij hoogwaardige teksten te scanderen, die door de massa supporters eensgezind over de velden konden worden geschreeuwd. Vanzelfsprekend ontbraken leuzen als “Daan van Riet, Daan van Riet, is een echte Daan van Riet” niet. Binnenkort zal de supportersvereniging o.l.v. bovengenoemden een zangbundel uit brengen zodat ook u volledig up-to-date bij de wedstrijden kunt verschijnen, zonder verrast te hoeven worden door de diepgaande en uiteenlopende teksten die de afgelopen weken hun weg in ons slakkenhuis hebben gebaand.

Volledig opgejut stormde Odysseus door om het laatste kwartier een heus Ody-kwartiertje neer te zetten. Corners zijn volgens de statistieken niet Odysseus’ sterkste kant. Maar na een regen van consequent en zuiver ingeschoten corners van Simon, was het Caspar van de Woude die zo slim was om op het juiste moment zijn koppie te gebruiken. 3-3. Een klasse kopgoal gaf hem de vrijheid om juichend naar het publiek te gaan, zodat zij nu eens omgekeerd konden ervaren hoe een golf aan decibel klinkt. Enkel gescheiden door een half hoog hek, werd er al een klein feestje gevierd. Langs de kant maanden sceptici dat Odysseus vooral rustig de laatste minuten uit moest spelen en wel blij moest zijn met een gelijk spel. Maar bij de laatste corner van de wedstrijd, wederom na eerst op het hoofd van Caspar te zijn belandt, wist nu Tom zijn hoofd er goed bij te houden. 4-3. Een fantastisch einde van een veelbewogen wedstrijd!

Natuurlijk werden alle aanwezige supporters nadien bedankt. Vriendinnen werden gezoend. Vrienden ook. Ouders geknuffeld. En het bestuur keek met een goedkeurende blik toe.

Bert van Mourik had de smaak wel te pakken en haalde even flink uit met wat kannen bier. Dat die lekker smaakten bleek de rest van de avond wel bij de lofzang aan Caspar: “There’s only one white Epi!”

Zonder het publiek, de energie die supporters mee hadden gebracht, het enthousiasme en het geweldige clubgevoel dat ons samen brengt, was deze overwinning niet behaald. Naar jullie gaat alle dank uit! We hopen ook ontzettend dat jullie volgende weken weer met ons ten strijde willen trekken, zodat er ook nadien weer samen gefeest kan worden. Weken ja! Want één ding is zeker. Deze kampioenen hebben hun weekendje weg naar IJsselstein (IJFC) of Baarn (TOV) al gepland.

P.R.