DHSC pakt eerste competitiepunten van Odysseus 1 af

Zaterdag 22 september 2012 12.45. Eén voor één druppelen de vedettes van het vlaggenschip van Ody het sportcomplex van DHSC binnen. Velen nog slaperig en kleine oogjes na een nachtje goed doorhalen in Haren of een ritje in de straaljager. Horny Sopman verscheen zelfs compleet met backpack (naar eigen zeggen voor de helft gevuld met condooms) en Lonely Planet. Het leven van de straat is deze jongen even te machtig geworden, en gelijk na de wedstrijd is hij dan ook vertrokken op een bedevaartstripje richting Lourdes. Moge de heilige maagd Maria zijn ziel redden.

De selectie kende geen opvallende afwezigen. Wel een aantal onopvallende afwezigen. De Gabe kon niet aantreden, maar dit maal was het geen tripje naar Honolulu, de kermis in Volendam of de Septemberfeesten in Leipzig dat roet in het eten gooide, maar een blessure aan het been (weet even niet meer waaraan precies, dus met deze term heb ik de lading hopelijk gedekt). Een andere onopvallende afwezige was Thomas Maas, die zich momenteel fulltime op het penningmeesterschap van Ody 1 stort, maar toch al weer voorzichtig aansluit bij de trainingen. Ook Jesse en Paul hadden nog wat zand tussen de edele delen en moesten zich verexcuseren.

Het moge duidelijk zijn, zonder deze rotte appels blijft er een uitstekende selectie over. Pieter toverde de volgende opstelling uit de hoge hoed (vlnr): Sonny – Rik, Tom, Baars, Oncko – Pul, Arno, Bram – Rudy, Floor, Lars. Op de bank zat reservekeeper Martin (die in keurig ABN aan Sonny had laten weten het complex zelf te kunnen vinden), Chris, de Pent en Jeroen, die na een jarenlange martelgang zich eindelijk heeft weten te bevrijden van de groene ketenen van de Blauwe Kei.

Over de wedstrijd kan ik kort zijn. Ik kan er ook lang over zijn, maar dat wil ik jullie, de miljoenen trouwe lezers, niet aandoen. Het was een matige pot, we waren slordig in de passing en misten scherpte in de duels en de tweede ballen. Nadat DHSC op voorsprong was gekomen uit een corner, kwamen we wel via een prima aanval op gelijke hoogte. Arno kwam goed onder de kaatsende Floor, passeerde nog wat volk en schoot/gaf voor, waarna Rudy het laatste zetje gaf. De arbiter wees naar de middenstip, de ten hemel geheven vlag van de grensjager daarbij (terecht) negerend. Raar woord trouwens, negerend. Maar goed, een 1-1 ruststand dus.

Na rust ging DHSC iets opportunistischer spelen om wat meer kansen af te dwingen, want ook DHSC kon zelden gevaarlijk worden voor de goal van Horny. Ody deed veel te weinig met de ruimte die hierdoor ontstond. Uiteindelijk maakten de boys uit Ondiep een kwartiertje voor tijd de 2-1. We slaagden er ook niet echt meer in om een slotoffensiefje eruit te gooien, en dus was het eerste verlies een feit.

Onder het genot van een bakkie en een broodje hete kíp werd in het zonnetje nog even nagepraat over alles wat er gebeurd was. Conclusie was dat er gewoon veel te weinig ME aanwezig was in Haren. Wat betreft de wedstrijd van volgende week tegen VOP: we moeten uit een ander vaatje tappen, de knuppel in het hoenderhok gooien, de knop omzetten, het achterste van onze tong laten zien en de maskers afgooien. We krijgen nu gewoon nog 22 finales. Verder heb ik het niet zo op dat clichématige gelul. Oja, eerst dinsdag nog een potje tegen de Brederodes. Deze club is opgericht door Gerbrand Adriaenszoon Bredero, wiens lijfspreuk luidde:” ’t kan verkeren”. Een voorbode?

Tschuss,