Verliezen op vrijdag

Hercules 7

2 - 1

Odysseus '91 4

56'

Michiel Bosma (scrimmage)

Competitie

4e klasse 13

Datum

27 januari 2023 20:15

Scheidsrechter

H.A.W.S. ter Hoeve

Accommodatie

Sportpark Voordorp
Voorveldselaan 4
3573PV
UTRECHT
tel. 030-2717470

Je zou denken dat een wedstrijd op de vrijdagavond uit in de buurt beter in de smaak valt bij Heren vier. Op zaterdagochtend is veelal de klaagzang te horen dat het vroeg, koud en brak is. Tevens kan er op een schappelijkere tijd aan het bier begonnen worden. Alleen maar voordelen zou je denken. Echter blijkt niets minder waar. Op de verzameltijd zijn er welgeteld zes spelers aanwezig. Het broertje van de trainster is er eerder dan de helft van het team. Die komt ook uit Zeeland. Er ontstaat hoop en er wordt gevraagd: “Kan jij voetballen?”. “Nee” luidt het antwoord. Wellicht is er een andere manier waarop deze jonge vedette zichzelf kan laten gelden. Wanneer het team langzamerhand compleet geraakt, wordt er gezocht naar de op dinsdagavond gestrikte keeper. Onder voorzichtig gejuich komt hij toch ook binnengelopen.

In de kleedkamer komt al snel de bekende vraag: “Heb jij zin om te voetballen?” Er is twijfel. Het blijft even stil. Is vandaag de ommekeer? Is er zin? “Nee, eigenlijk niet.” Helaas, het tij is niet gekeerd. Bij de wedervraag komt hetzelfde enthousiasme en hetzelfde antwoord. De leenkeeper kijkt een beetje verbaasd om zich heen. Hij weet inmiddels dat hij dit team zal moeten dragen. Eenmaal op het veld heerst er verassend optimisme. “Het is eigenlijk helemaal niet zo koud.” Ook wordt duidelijk dat het broertje wil gaan vlaggen. Er ontstaat een vreugdige stemming. Een van de spelers heeft zelfs nieuwe schoenen meegenomen. Nieuwe schoenen, nieuwe elan? Na de warming-up is het allemaal verdwenen. “Het is toch wel koud.” “De ballen zijn zacht.” “Wat een kutveld.” De nieuwe schoenen zijn te klein en alweer uitgetrokken. De ducttape komt tevoorschijn.

De wedstrijd gaat beginnen. Het ziet er niet verkeerd uit. Weinig dreiging tegenstander, veel balbezit voor de spelers achterin. Hier en daar een prima aanval. Hier en daar een schot van veertig meter wat al stuiterend de handen van de keeper inrolt. “Makkelijke passes zoeken!” wordt wel gehoord, maar niet gedaan. Tweede helft gaat hetzelfde riedeltje door. De wedstrijd wordt gebroken. Op een lange bal gaat onze nieuwe spits diep en weet de bal achter de keeper te verschalken. 0-1. Dit voelt heel erg lekker. De wil is er misschien niet, maar winnen willen we wel. De tegenstander weet een aantal keer de zestien in te komen. Daar zijn we klaar mee en een aanvaller wordt ouderwets gezaagd. De jonge met ducttape schoenen vraag je je af? Nee, het is onze plaatsvervangende captain. Penalty. 1-1. Het gevoel van euforie is verdwenen. Daarna kan het spel het beste beschreven worden door de achteraf gesproken woorden: “Na die gelijkmaker wist ik zeker dat we niet meer zouden winnen.” De tegenstander wil dat wel. 2-1. Het team wordt opgezweept door het broertje. Een klein verzetje in de laatste tien minuten volgt. Iedereen krijgt spontaan kramp. Er wil niets meer veranderen. Eindstand is dat onze tegenstander voor het eerst weet te winnen.

Er heerst verwarring onder de spelers. “Wij zijn toch gewoon beter dan hun?” Waarom we hebben verloren lijkt diep naar gegraven te moeten worden. Ik hoor jullie denken na dit deprimerende verslag: “Is er dan helemaal niets positiefs aan deze avond?” Jawel. De Rut is jarig. Een herinnering aan de rijke historie van ons team. Meespelen mag hij nu zeker niet, maar mooie tijden waren het wel. Een aantal dapperen weten zich naar die chaos te begeven. Wellicht dat de nostalgische gedachten weer wat leven in ons team weten te blazen.

NS