Vlambare papieren werkelijkheid

Voorafgaand aan mijn verslaglegging van de wedstrijd OSM tegen Ody D5 van zaterdag 26 november is het denk ik zinvol om een helder beeld te schetsen van de context waar deze wedstrijd zich in bevond. In de gemengde competitie waar ons team zich in begeeft, staan wij in de bovenhoede en hebben we eigenlijk maar twee echt lastige tegenstanders. De wedstrijden tegen deze twee teams zijn dus de enige écht spannende potten in de eerste competitiehelft. Nu zaten er maar twee wedstrijden tussen deze twee partijen in: een zware pot in de beker en de pot van afgelopen zaterdag: een wedstrijd tegen het team op de laatste plaats in onze competitie. Zo vertelde de context ons dat deze wedstrijd een prettige opsteker zou zijn temidden van al die zware beproevingen. Maar hoe veelzeggend een context ook kan zijn, een context is nooit geheel en al bepalend (zo stelde frans filosoof Jacques Derrida). Hier werden wij dan ook keihard op gewezen gedurende deze wedstrijd.

We vertrokken vol goede moed richting het noorden om de wedstrijd in Maarssen te gaan spelen. Enkele strijders gingen per stalen ros, maar de meesten spaarden hun krachten in de bus. De buslijn naar dit plaatsje aan de Vecht waant een weg kriskras door Utrecht. Hierdoor stelden we ons van tevoren voor hoe er bij elke halte een nieuw vertrouwd gezicht zich zou toevoegen aan ons gezelschap. Helaas viel dit erg tegen. Kennelijk kunnen we zo slecht zonder elkaar dat we ons graag bij elkaar in de buurt begeven en stapten we bijna allemaal op dezelfde plek op. Helaas was ons gezelschap wel iets uitgedund bleek gedurende de busrit. Enkele zieken en ‘halve’ en ‘kwart’ spelers, maakten dat we niet bepaald ruim in de bezetting zaten. Maar ach... tegen deze tegenstander zou dit wel goedkomen. Plus: Anouk kwam bij ons invallen, erg vriendelijk!

Aangekomen in Maarssen waren we onder de indruk van de sportclub waar we arriveerden. Er waren mooie kleedkamers en er hing een goede sfeer. Het leek vooral onwijs gezellig in de massageruimte. Wel moesten we eerst een stel jongemannen uit onze kleedkamer jagen. Dit werden overigens de beste maten van Alex, tenminste als het aan haar lag. Vervolgens begonnen we ietwat rommelig aan de warming-up en maakten we ons klaar om de wedstrijd te gaan spelen. Onze houding gedurende de voorbereiding zette eigenlijk achterafgezien de toon voor de start van de wedstrijd: veel te laks. Met de hoogmoedige instelling die de eerdergenoemde context ons mee had gegeven begonnen we slordig aan de wedstrijd. Hoogmoed en optimisme verruilden zich al gauw voor verdriet en ongeloof. We stonden namelijk binnen no-time 1-0 achter. Wat een neergang. Ik voelde me een soort Don Quichot: gevangen in een droom van het verleden.

Het duurde een tijdje (lees: veel te lang), maar tot ons blijdschap werd het 1-1 doordat Tin er eentje in prikte. Nog steeds waren we enigszins terneergeslagen. De koploper gelijk tegen de hekkensluiter: hoe kon dit nou? Onze papieren werkelijkheid was ineen gevallen, we waren tot bescheidenheid gedwongen. Na een tijdje viel de bal gelukkig een tweede keer in het net van de tegenpartij. Ditmaal door een kopbal van Noor vanuit de luchtmacht. Haar eerste goal voor Ody!

Enfin... nu ging het goedkomen. Dat was ook zeker zo, maar het moest wel degelijk beter. Het ontbreken van ook maar enige vorm van tactiek bij de tegenstanders deed ons spel niet ten goede. Dit bleek dus eigenlijk juist een zeer effectieve tactiek, prachtig paradoxaal. Vermomd als spel zonder plan haalden zij ons volledig uit ons spel. Overigens raakten we niet alleen uit ons spel, maar stonden we ook vaak buitenspel. Zo werd een mooie goal van Ans helaas afgekeurd op basis van deze regel. Meerdere malen betrof het echter zeker geen buitenspel, maar ons hierover uitspreken was uit den boze. De wedstrijd werd namelijk gefloten door een 15(!!!)-jarige.

Deze scheids heeft trouwens in totaliteit het spel denk ik wel tien keer stil moeten leggen om de wedstrijdbal te vervangen voor een gepastere variant. Al die ongeschikte ballen leken haast symbool te staan voor ons spel van het eerste deel van de eerste helft: te zacht en disfunctioneel. Gelukkig verbeterde het wat in het verloop van de eerste helft. Waar ons spel eerst berustte op chaos en rampspoed, maakte dit plaats voor wat meer kalmte en overzicht. Met 1-4 voorsprong gingen we de rust in. In de rust namen we afscheid van Jente die vertrok naar Friesland om haar vader te ontroeren met poëtische sinterklaasgedichten.

Na de rust moesten we het dus eventjes met tien doen. Toen de tegenstander dit doorhad zeiden ze tegen elkaar: ‘Niet hoogmoedig worden jongens. Niet te makkelijk gaan denken nu.’. Binnen een paar minuten scoorden we al. Toen er weer een elfde man van ons bijkwam in het veld vroegen onze tegenstanders: ‘Ach moet dat nou? Het ging jullie ook prima af met 10.’. Tja sorry, maar wij waren nog maar net opgelucht dat het ons er eindelijk wat beter van afging dan aan het begin.

Doordat ons spel verbeterd was, was de tweede helft wat minder spannend, maar het was niet alsof er niet veel gebeurde. De tweede helft bevatte namelijk de korte maar memorabele rentrée van Fries, een hattrick van Aal en een bijna vechtpartij. Fenna werd eerst al tegen het hek aangeduwd, maar de Apeldoornse werd later ook nog in een soort valkuil geduwd. ‘Hoe kan dat nou? Konden ze daar niet even iets overheen zetten zodat niemand in dat gat zou vallen?’ hoor ik je denken. Nou dat hadden ze wel, was het niet dat Micky het goaltje wat hier overheen geplaatst stond verplaatst had om een comfortabeel zitvlak voor zichzelf te creëren. Lullig! Nee grapje. Om haar aangedane been (helaas wederom een dames vijver geraakt op kruisband: onze zwakke plek) te rusten tijdens haar trouwe support was dit natuurlijk volledig terecht.

Maar goed, al deze belagen op Fenna maakten dat Aal heldhaftig voor haar opkwam, maar dit werd niet zo gewaardeerd door de tegenpartij, oepsie. Eef observeerde overigens naderhand dat Fenna’s manier van rennen verandert wanneer zij boosheid ervaart. Met haar armen naar achteren neemt rennende Fenna de vorm aan van een soort vliegtuig. Meestal ziet dit eruit als een Boeing 747, maar nu leek het meer op een straaljager. Goed, de tweede helft bevatte verder nog een ontzettende schwalbe van Ans Kazan. Doordat we vlak daarvoor al een penalty toegekend hadden gekregen, leverde deze fopduik helaas geen tweede penal op.

Kortom: veel gebeurd, matig gespeeld en een steeds grimmiger wordende wedstrijd, maar wel 1-9 gewonnen. Het hoogtepunt was eigenlijk de lieve hond die we tegenkwamen onderweg naar de kleedkamer en het bier onder de douche. Terug in Utrecht werd er weer lekker gederdehelft: gegeten, gedronken en er werd opnieuw ingecheckt, maar ditmaal in een ander soort bus dan die van U-OV.

Over de avond kan ik nog een hoop meer vertellen, maar veel belangrijker dan het verleden is uiteraard de toekomst. Aankomende zaterdag is het dan ein-de-lijk tijd voor de ultieme kraker: Ody D4 tegen Ody D5. Afgelopen zaterdag liet onze voorbereiding te wensen over, maar ditmaal zijn er geen wensen meer over voor onze voorbereiding. Vrijdagavond zijn het niet de pieten die over onze daken kruipen, maar de trainers die controleren of eenieder in haar mandje ligt. De shirtjes zullen voor ons klaar hangen in de kleedkamer, de goaltune staat al onder de knoppen en de pupil is al aan het warmlopen. Jaja, je leest het goed. Deze day of the match wordt de match of the day. Bij het aanvragen van de MOTD was onze psychologische oorlogsvoering al begonnen. Wij niets te verliezen, zij alles. Maar zoals bij iedere oorlog is ook bij deze oorlog het doel misschien wel gewoon de vrede (-Aristoteles).

Tot zaterdag dames 4. Ons vuur is ontvlamd.