Catootje en de duifjes

Er was eens een dwergje, Catootje was haar naam, op een sportpark hier ver vandaan, Olympos genaamd. Op een vroege, koude, maar zonnige zaterdagmorgen verzamelde zij hier met (de meeste van) haar duifjes stipt om 8:45… De leden van de CroCo hadden weer voor een zalig ontbijt gezorgd, met de nodige carbs en vitamientjes. Met de croissantjes nog maar net achter de kiezen, trokken de duifjes ten strijde tegen de vogels uit het IJsselmeer. Terug in de geliefde paarse kleuren moest het gebeuren, de eerste drie punten van het seizoen…

Catootje en de 10 duifjes begonnen rustig aan de wedstrijd. Grote kansen waren er nog niet echt, maar de duifjes controleerden de wedstrijd. Op de bank werd ondertussen besproken wat Keeppien zo’n fantastische keeper maakt: ze heeft simpelweg meer lengte in haar lichaamsdelen (Inspector Gadget: eat your heart out). De keeper van de vogels had dat niet, dus werd (natuurlijk) gescandeerd: “keeper is geen keeper!!!”. 

Na een naast het doel gelobte bal van Shan en een knal over het doel van Kay, was het tijd... Onze dwerg Catootje mocht achter de bal gaan staan bij een corner voor de duifjes. Met haar linker beentje plaatste ze de bal, zoals afgesproken, uitdraaiend bij de eerste paal. Nina schoot, de bank veerde op, een vogel haalde de bal van de lijn, maar in de rebound knalde Laura de bal met links in het doel!!! Dit betekende de 1-0 voor de Ody duifjes!

Enkele minuten na het doelpunt van de duifjes, leek een vogel de bal langs onze keeper te schuiven… Maar gelukkig gooide Keeppien haar lange lichaamsdelen in de strijd! De duifjes kwamen verder niet heel erg in gevaar, maar toch ontbrak er wat grip.

Langs de kant was inmiddels onze fotograaf Arie gearriveerd, wat betekende dat er zich op dat moment maar liefst DRIE fotografen op het veld bevonden. Hadden deze fotografen misschien voorkennis over het sprookje dat vandaag werkelijkheid zou worden..? 

Na een ‘oeh, ah, oeh, hey’-momentje op de bank tijdens wat geblokte schoten van de duifjes, bleek één vogel nogal jaloers op onze prachtige paarse vleugels. Nadat de scheids had gefloten voor buitenspel, besloot zij ons duifje Fleur daarom onderuit te halen, die daarbij stuitte (woordgrapje) op het harde kunstgras. Dit betekende een terecht plakje kaas voor deze asociale vogel!

In de laatste minuten van de eerste helft werd het veld omgetoverd tot een waar strijdtoneel waarin het spel op een neer ging. Keeppien gooide er nog een paar showduikjes uit, de scheidsrechter legde het spel een paar keer stil voor een veterstrikpauze en de verdediging van de vogels bleek zo lek als een mandje… Korter? MAND.

Catootje en de 10 duifjes lieten hun vleugels vervolgens even rusten. De duifjes misten grip, was de conclusie van de trainers… Dus met wat magnesiumpoeder op de klauwtjes vlogen de duiven de kleedkamer weer uit om aan de tweede helft te beginnen! Deze startte met wat gebakkelei over wie er moest gaan vlaggen, een aantal verdwenen wissels én met verse kracht Hannah in ruil voor Lotje in het veld. 

Het magnesium deed z’n werk, want de duiven vonden al snel in de tweede helft de benodigde grip. Het spel ging eigenlijk nog maar één kant op, maar dit resulteerde nog niet in heel veel gevaar. 

Na uitvoerige instructies van de trainers, stond de volgende duif (Charlie) klaar om in te vallen. Kay mocht het veld ruimen. Charlie bleek een hongerige duif en startte scherp met direct een goede onderschepping. 

In de 65e minuut gebruikte een vogel vermoedelijk haar vleugel om de bal te stoppen, maar de scheids floot niet voor een penalty. Alle duiven bleven verbaasd appelleren en ook langs de lijn bleek iedereen ineens een VAR te zijn, maar onze dwerg Cato besloot gewoon door te voetballen en werd daarbij van achter gevloerd door de jaloerse vogel met al geel op zak… De scheidsrechter gaf een vrije trap en - hoe klein ze ook mag zijn - onze Cato ging achter de bal staan. Met haar linker beentje plaatste ze de bal in de linkerbovenhoek en was ze de keeper te slim af. Dit betekende de 2-0 en wat meer ademruimte voor de Ody duifjes!

Een luttele twee minuten later kregen de duifjes weer een vrije trap. Gegroeid van zelfvertrouwen ging Cato weer achter de bal staan… En ze deed het gewoon weer! In dezelfde linkerbovenhoek met hetzelfde linkerbeentje plaatste Cato de bal. Zo tekende ze de 3-0 op het scorebord!!! Waar een klein meisje groots in kan zijn!

Met de 3-0 in de tas, was er voor de duifjes geen vuiltje meer aan de lucht. De vogels wisten het echt niet meer terwijl de duifjes rustig rondspelend naar meer kansen bleven zoeken. Bibi mocht de vlag inruilen voor een stel paarse vleugels, zij kwam erin voor Mathilde. 

In de 80e minuut kregen de duifjes wederom een vrije trap. Wie anders dan Cato ging achter de bal staan… Dit keer mocht het helaas niet baten, het gouden dwergenbeentje was moe. 

Vervolgens werden Heuvel en Beun onze nieuwe vleugels op het veld, in de plaats van Nina en Sam. 

Met grip maar zonder echt gevaar te creëren, speelden de duifjes de wedstrijd rustig uit. De scheidsrechter floot vervolgens voor het laatst die middag en de duifjes waren door het dolle heen! Vooral Nina was uitzinnig, want dit betekende dat ze haar voetbalschoenen voorlopig nog niet aan de wilgen hoefde te hangen. 

De strijd was gestreden en de eerste drie punten waren gepakt, en dat door een dwerg en haar kleine linkerbeentje. Dus kinders, je kunt nog zo klein zijn, maar: wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd! En Catootje en de duifjes leefden nog lang en gelukkig...


Hannah voor Lotje was in de rust
Char voor Kay in de 59e minuut
Bibi voor Mathilde in de 75e minuut
Heuvel voor Nina in de 81e minuut
Beun voor Sam in de 81e minuut