Strijd van mythologische proporties

Zaterdagmiddag 13.00 uur, de wedstrijd tegen Hercules zou over een uurtje beginnen. Het zonnetje scheen, de vogeltjes floten (bij wijze van spreken). Wij zaten met z’n allen in de kleedkamer. Al bleek alles mee te zitten, er heerste een stille sfeer. Laten we het maar rustig en gefocust noemen. Waarschijnlijk waren we in ons hoofd al bezig met de wedstrijd die ons te wachten stond. Om even duidelijk te maken: Dames 8 had van dit team gewonnen, dus dat moesten wij ook wel even doen EN we speelden op veld 1 inclusief tribune en fancy dug out, dus de lat lag hoog. Gelukkig waren er heel wat geblesseerde spelers aanwezig om ons naar de overwinning te juichen. Terwijl wij bezig waren met onze strakke warming up en afwerk oefeningen, kwamen we erachter dat de tegenstander geen echte keeper had. We besloten dus met z’n allen dat we maar gewoon zoveel mogelijk op doel moesten gaan schieten. De keeper zou de bal toch niet tegen houden, was de gedachte. 

Helaas was het begin vrij chaotisch. We konden ons eigen spel niet spelen. Gelukkig de tegenstander ook niet, waardoor er toch door een prachtig afstandsschot van Hannah (nu blijkbaar omgedoopt tot Luc) 0-1 voor ons op het scorebord stond. (Het plan om zoveel mogelijk maar te schieten op doel bleek dus te werken, al was deze sowieso heel mooi natuurlijk.) Helaas viel niet al te lang daarna de 1-1 nadat ze de bal eerst op de paal hadden geschoten. Gelukkig herpakten we ons en na een mooie voorzet van Luc (die naam is toch wel een beetje wennen) kon Eva de bal bij de tweede paal erin tikken. Er viel nog een ander mooi doelpunt maar die werd afgekeurd door buitenspel. 

Op zoek naar drinken gingen we naar de kleedkamer, waar helaas niets was. Tijdens de bespreking merkten we op dat we in de loop van de eerste helft steeds meer ons eigen spel konden spelen. We moesten er alleen aan denken wat meer rust te houden aan de bal en geen te moeilijke ballen proberen te geven. 

In de tweede helft kwamen er veel kansen. Weer stond Eva op randje van buitenspel, maar gelukkig nu net aan de juiste kant, waardoor ze van een grote afstand de bal prachtig over de keeper het doel in schoot: 1-3. Even later schoot Hercules er ook nog een binnen, maar daar bleef het gelukkig bij. Wij misten nog wat andere kansen: onder andere een hard schot in de kruising en een vrije trap tegen de paal. De bal kan niet altijd goed vallen. Er waren ook wat (bijna) blessures (alsof we nog niet genoeg blessures hadden). Noot en een tegenstander gingen hoofd aan hoofd en Luc werd van achter gehaakt toen ze een mooie opening naar voren had gevonden. Gelukkig bleek het achteraf allemaal mee te vallen en voegden ze zich niet bij de nu wel flink groeiende “geblesseerde supporters”-groep. Toen uiteindelijk het verlossende fluitsignaal klonk, gingen we moe maar voldaan terug naar de kleedkamer, waar Luc even de sfeer zette door wat muziek op te zetten. Zo hebben we een goede stap gezet richting in ieder geval winnen van alle voormalig 5de klassers en de bittere pil van de week ervoor weggespoeld. Eindstand: 2-3.