Zesjescultuur-mentaliteit, oftewel onuitputtelijke strijdbaarheid

De return thuis tegen SCH’44. De nummer 1. De geoliede machine met listige diepe bal-tactiek, scorend vermogen van heb ik jou daar en een gevreesde laatste vrouw als captain. Met de vorige pijnlijke ontmoeting in Harmelen, waar we met een 4-1 nederlaag van het veld werden gestuurd, nog vers in het geheugen, waren de zenuwen in de dagen voorafgaand aan de wedstrijd aardig opgelopen. Waar de een het Hollandse pleuris weer van de dagen voor zaterdag als pure ellende zag, bood het voor anderen een uitkomst. Met de wetenschap dat het rugbyveld het strijdtoneel zou vormen, had menig Dames 6-speelster zich ingesteld op dat wat de eerste helft van het seizoen bijna gewoonte leek; een afgelaste wedstrijd. Er werd gefantaseerd over een drassig, onbespeelbaar veld en op de bewuste zaterdag zelf werd er ‘s ochtends nog gejuicht toen de hagel met bakken uit de hemel viel. Critici zouden het een slechte zesjescultuur-mentaliteit noemen, wij benaderen het liever als ietwat uit de hand gelopen wedstrijdspanning. Want, laten we eerlijk zijn, toen bleek dat het rugbyveld alle weersomstandigheden keurig had doorstaan (lees: nog altijd vol gaten en modder zoals we van het veld gewend zijn) en onze wedstrijd gewoon door zou gaan, zaten we op het moment suprême keurig op een rij in de kleedkamer. Onze zenuwen moesten we noodgedwongen onder bedwang houden door onze eigen klankkasten te gebruiken, omdat de box weer eens vergeten was. A capella of niet, I gotta feeling moest en zou door de kleedkamer galmen voor we rustig naar de voorbespreking van Noah en Marien konden luisteren. De tactiek was duidelijk en al uitvoerig geoefend op de training van maandag: de pijlsnelle vleugelspelers van SCH moesten sterk ingeperkt worden en bij ons voorin moest de bal eerst een keer vanaf de spits teruggespeeld worden om deze vervolgens direct diep te geven op onze eigen vleugels. Klare taal van de trainers, waarmee we echt geloofde dat er deze keer wat te halen viel. In de bekerfase hadden we niet voor niets de nul gehouden. 

Met het fluitsignaal van een voor ieder onbekende scheids (was een moeder tijdens de familiedag zo enthousiast geworden dat ze direct het scheidsrechterstenue en fluitje van een van onze Ody-leden had overgenomen?!), begon de titanenstrijd. De eerste minuten moesten we, ondanks dat dit al de derde keer was dat we elkaar troffen, toch weer wennen aan elkaars speelstijlen. Maar al gauw herkenden we het patroon: de bal werd keer op keer door SCH vanuit achter naar voren gepompt en voorin maakte de tweeling het met hun handige aannames en geplaatste schoten knap lastig. Even leek het of onze voorbereiding haar vruchten zou gaan afwerpen. Dankzij onder andere een felle Jordans als back en Afra als uiterst betrouwbare laatste vrouw kwam de voorhoede van SCH weinig aan spelen toe. En aan de andere kant zorgden slimme balletjes van onder andere Noot op 10 ervoor dat onze aanvallers hier en daar toch wat ruimte wisten te vinden langs de ijzersterke verdediging van de tegenstander. Jammer genoeg bleek SCH toch in staat op de juiste momenten de gaatjes te vinden en prikten ze in de eerste helft, ondanks wederom sterk keeperswerk van Noah, de 0-1, 0-2 en tot overmaat van ramp in de laatste minuut ook nog de 0-3 binnen. Tijd voor thee en een peptalk.

Nadat we onze tussentijdse emoties snel een plek hadden kunnen geven, onze spieren binnen een paar minuten waren koud gewaaid en onze trainers vooral met positieve feedback onze koppies omhoog hadden gekregen, betraden we strijdlustig het veld voor de tweede helft. We zouden strijden voor wat we waard waren, en hoe! Met wat extra supporters langs de lijn en een steeds hoger oplopende frustratie tussen de vlagger en scheids, roken we (figuurlijk) bloed. Een doelpunt van SCH leek uit te blijven en we renden allemaal de longen uit ons lijf om de bal langs de niet echte keeper van SCH te krijgen. Helaas, onze op teamweekend gevormde yell bleek een voorbode: we streden als vedetten, maar de bal ging niet in het net. Zelfs niet nadat de vlagger van SCH, na voor de zoveelste keer haar stokje in de lucht te hebben gestoken voor buitenspel en te zijn genegeerd door de scheids, besloot haar biezen te pakken. En zelfs niet nadat de frustraties bij SCH steeds verder opliepen en een veld speelster allang met rood het veld af had mogen worden gestuurd, maar de scheids helaas haar kaarten was vergeten. Bij het verlossende eindsignaal hadden we het vierde tegendoelpunt opnieuw niet kunnen voorkomen: eindstand 0-4. 

Toch konden we met een trots gevoel de kleedkamer opzoeken. Aan het frustratie gehalte van de tegenstander was duidelijk dat we onze tanden hadden laten zien en we hadden bewezen dat we als team keihard kunnen werken, ook als het even tegen zit. Genoeg motivatie om volgende wedstrijd weer onze schouders eronder te zetten en te strijden voor wat we waard zijn: de derde plaats, waar onze plaaggeest DESTO nu onterecht bivakkeert. Zaterdag 16 april, 12:30 uur, thuis, hoofdveld, be there or be square!