VRC 3 - Odysseus '91 2

VRC 3

0 - 0

Odysseus '91 2

72'

Floor Havermans

Competitie

Mannen Zaterdag reserve 2, 3e klasse G

Datum

12 december 2009 14:30

Scheidsrechter

Bouma, G.

Accommodatie

Onbekend

Video wedstrijd

De herdefinitie van een donderspeech:

Laat je meevoeren naar een land van pracht en praal, een droom die uitkomt, waar je fantasieën werkelijkheid worden! Nee, dit is geen begin van een reclamefolder voor Disneyland Parijs, dit is een poging je te laten meevoeren in de euforie die onze gedachten al weken van de realiteit ontneemt. Keihard zijn we afgelopen zaterdag met ons smoel in de modder gedrukt.

Leuk, natuurlijk leuk! Ik heb me een ongeluk gefeest achteraf, leuk was het zeker. Nondeju nog een prijs gekregen voor ‘beste runner-up’ van dit seizoen ook. Maar zoals Linda al heel terecht aankaartte zou de betiteling ‘runner-up’ moeten impliceren dat er betere prestaties worden behaald dan vooraf de verwachting had mogen zijn. Misschien had zij met haar dameselftal hierom meer recht op deze prijs. Uiteraard heb ik daar ’s avonds geen moment over lopen kniezen, maar me volledig gericht op het eigen maken van het kannetje. Desalniettemin is hier een punt gemaakt. Eentje die de mijne dadelijk zal aansterken.

Met 5 basisspelers (want dat zijn we allemaal als we de coach mogen geloven) minder, wegens blessure, verhuizing of originele verhindering mochten we afgelopen zaterdag (12-12-’09) in een heerlijke beginwinterse middag aantreden tegen VRC. Hun veld lag er op het eerste zicht goed bij, maar bleek later nog de nodige glijpartijen op te leveren. Student als we zijn, scheen het voor niemand een probleem om rustig 10 minuten voor aanvang van de wedstrijden op ons gemakje met de warming-up te starten. Immers, we moesten niet vooraf al te veel energie verspillen en we zaten even daarvoor nog zo lekker in die warme auto. Dat de vriestemperaturen die dag al bereikt werden, leek echter niemand zorgen te baren, we hadden toch allemaal eraan gedacht om een lange broek en jack mee te nemen. Na een tijdje achter een bal aangesukkeld te hebben, verscheen vanuit de verte een vies, verschrompeld, verziend mannetje, van wie je al op meters afstand kon ruiken dat die beter gewoon in bed (of kist) had kunnen blijven liggen stinken. Deze koekwaus kon niet meer op 2 handen én voeten tellen wanneer hij de fut in was gegaan, maar kon tegelijkertijd ook niet inzien dat het op andere vakgebieden in zijn leven misschien ook maar eens tijd was voor een pensioen. Jandoedel - zoals ik hem vanaf nu zal noemen – gaf daarentegen tijdens de wedstrijden wel eerlijk toe dat hij niet meer kon zien wat zich in de uithoeken van het veld afspeelde en daarom maar volledig vertrouwde op de sportiviteit en het ongekende spelinzicht van de grensrechters. Gaat met zichtverlies niet tevens de essentie van het scheidsrechter zijn verloren?! Hoe dan ook, Jandoedel deed wel z’n best, maar bakte er niet veel van. Dat kan Floor wel beamen dunkt me…

De wedstrijd zelf. Tjah, moeilijk onderwerp. Ik zal het hierom kort houden. Een tekort aan wilskracht, overtuiging, werklust, inzet of hoe je het ook wil noemen, was in mijn ogen de rode draad van het wedstrijdverloop. VRC staat niet voor niets in onze competitie 8^e van de 10. Wij – misschien nog niet volledig terecht – op de 1^e plek. Zelfs met 5 basisspelers minder, was het kwaliteitsverschil zo evident als dat tussen zuur en zout. De jongens van 3 die keihard hebben gewerkt om een tweede wedstrijd die dag wel lekker af te sluiten, wil ik bij deze nog graag bedanken, aan hen lag het niet! Arnoud, Jos, Ludo, Kevin, bedankt! Een voldoende aantal kansen viel wel aan ons ten deel. Ik zeg het bewust zo; we kregen genoeg in de schoot geworpen. Maar zelfs meerdere benaderingen 1 op 1 met de keeper, werden faliekant verneukt. Dat dan een doelpunt onterecht wordt afgekeurd wegens buitenspel is natuurlijk erg ongewenst, maar daar mag je een wedstrijd niet op aftekenen. Zelfs niet op het gegeven dat Floor 15 minuten voor tijd een rode kaart kreeg voor praten tegen de scheidsrechter, wat eigenlijk tegen de grensrechter was. Maar ach, wie neemt het Jandoedel nou nog kwalijk dat hij ook slechthorend is?! De arme man had al zo’n zware dag. Wat hij ten gunste van de tegenpartij niet wilde laten blijken, aangezien zijn beslissing voor natrappen van de tegenstander tegen Ludo was: geel voor beiden. Om mijn analyse wedstrijdinhoudelijk af te sluiten quote ik graag Hans Teeuwen in zijn scène over de jostiband en de muziek die zij maken. Het moge voor zich spreken dat ik in deze quote een vergelijking tracht te trekken tussen de muziek van de jostiband en ons voetbalspel: “ongeïnspireerde bagger! Dat had niets met muziek te maken!”.

Volgens analytici hadden we de week ervoor nog onze beste wedstrijd van het seizoen gespeeld. De euforie die ons dichtgetikte koppie zo vult met de overtuiging kampioen te worden, is al weken aanwezig. Wij zijn eigenlijk geen runner-up, we kunnen met gemak een klasse hoger spelen met deze kwaliteit, dat mag dan ook de verwachting zijn! Hoe kan het dan toch dat het collectief gefaald heeft? Hoe kan het dan dat we niet in staat waren allemaal een schepje er bovenop te doen en die mannen van VRC (net als de vorige keer met 6-1 wel het geval was) compleet van de mat te spelen?! Wat schort er aan ons hoogopgeleide gemiddelde dat ervoor zorgt dat we als een stel josties staan te voetballen? Marco z’n teelballen waren eerder die week van vrees al terug zijn liesstreek ingeschoten, bij het horen van de afwezigheid van ‘de 5’. Maar een baaldag opnemen, ging ook niet zomaar. Dan trek je toch – als je kampioen wil worden - simpel de conclusie dat je allemaal nog meer je best moet doen. Een aantal stappen extra. Een uurtje eerder naar bed. Een keertje stroop en pindakaas in plaats van een plakje ontbijtkoek. Een dosis extra beleving! Extra motivatie! Extra inzet! Maar bovenal extra killersmentaliteit!

Omdat dit een snauwstuk is vanaf de derde zin en we inmiddels wel weten dat we gefaald hebben en balend de winterstop ingaan, wilde ik toch maar afsluiten met een positieve gedachte. Het feit dat we eerste staan, dat we zoveel mooie partijen al hebben gespeeld en dat we zoveel lol samen hebben wat tot die euforie leidt, geeft aan dat er veel punten behaald kunnen worden door dit team in deze klasse. Als we met goede moed en herwonnen mentaliteit weer als een glansrijke groep adonissen het veld betreden na de winterstop, kunnen we iedereen, maar vooral onszelf, beloven dat we keihard dat kampioenschap gaan binnenslepen. Want kampioen dat wordt je niet, kampioen dat ben je!

P.R.