Ontketend Ody doet Woudenberg beven in knotsgekke slotfase

Odysseus '91 VR5

4 - 6

Woudenberg VR1

Alex Rijnders (penalty)

Micky Reinbergen (lob)

Competitie

4e klasse F

Datum

3 oktober 2020 11:45

Accommodatie

Onbekend

Zaterdag 3 oktober, de dag die de boeken in had moeten gaan als een historische dag, met een gelijkspel dan wel zege tegen niemand minder dan angstgegner, concurrent en bron van nachtmerries VV Woudenberg. Al drie jaar lang een doorn in het paarse oog, was alles er vandaag aan gelegen om voor eens en altijd korte metten te maken met dit geel-zwarte damesteam. Dat lukte helaas niet. Een 5-5 op het rugbyveld bleek net niet genoeg voor één of meer punten.

Alvorens we aan de wedstrijdanalyse gaan beginnen, wil ik me eerst even richten aan de trouwe lezers die opnieuw de weg naar de site hebben gevonden. Welkom allen! Fijn dat jullie opnieuw hebben ingetuned nu het fysiek supporteren en aanmoedigen langs de lijn helaas niet meer toegestaan is. Ook een warm welkom aan degenen die überhaupt dit seizoen nog niet de moeite hebben genomen om een van onze legendarische optredens in real life te komen aanschouwen. Speciaal voor al deze sjakers volgt hieronder een korte maar krachtige 4+1 update van de afgelopen maanden, zodat u de volgende keer langs de lijn – wanneer het virus het weer toelaat – weer helemaal op de hoogte bent van het reilen en zeilen rondom ons mooie team.

Want wat is er een hoop veranderd joh! Zo werd allereerst aan het eind van vorig seizoen helaas duidelijk dat succestrainers Jor, Jip & Bennie (en assistent Daan) het genoeg vonden en afzwaaiden. Voor Jip bleek het toch te lastig om zijn Poema-avondjes met het trainerschap te combineren, businessman Bennie had andere prioriteiten – de beste man timmert internationaal (lees: New York) nog steeds hard aan de weg met zijn eigen modelabel – en zodoende was het voor Jor – die geen zin had om alle trainingen nu in z’n eentje te moeten bedenken – ook een gedane zaak. Een aderlating voor het team, de club en vooral voor Daan. Het afscheid betekende zodoende niet alleen een streep door het Vijfjarenplan dat 4+1 twee jaar daarvoor samen met het trio was ingeslagen, maar ook het vooruitzicht van persoonlijke denim trainingspakken (gesponsord door het succesvolle jeansmerk Bennie&Co) konden de dames op hun buik schrijven.

Maar uiteraard bleef de vacature niet lang vrij. Want dat Dames 4+1 een gewild team is binnen de club, moge duidelijk zijn. De trainers hadden hun ontslagbrief nog niet ingediend, of een nieuw trio stond al te springen om de drie vacante plekken in te nemen. Met tactisch meesterbrein Ivo, onbetwiste schreeuwlelijk en groepsmotivator Lukas en olympisch recordhouder Sprinten-van-het-rugbyveld-naar-de-blokhut-en-weer-terug Tom is 4+1 een nieuwe weg ingeslagen. Zo is onder leiding van de kersverse oefenmeesters de selectie direct op de schop genomen. Oude routiniers werd vriendelijk doch dringend verzocht het nest te verlaten en plaats te maken voor een jonge en nieuwe generatie. En ook in de koppies moest er wat veranderen. Het trio heeft geheel ongevraagd een nieuwe filosofie meegebracht, waarin voor een ouderwetse felle en fanatieke Machine warming-up geen plek meer is, termen zoals “Guns Blazing” de nieuwe orde van de dag zijn en trainers blijkbaar niet meer hoeven deel te nemen aan de gezamenlijke yell (die overigens binnenkort een update zal ondergaan, red.).

Inmiddels zijn we ruim een maand onderweg en het is tijd om de balans op te maken. Na een ietwat onrustige voorbereiding – waarin toch 6 uit 3 werd gehaald – en de nodige positiewisselingen draait het team inmiddels op volle toeren. Met een monsterscore in de eerste competitiewedstrijd – 8-0, zegt het voort! – werd meteen een signaal afgegeven aan de concurrentie, die dit jaar uiteraard weer uit bekende angstgegners Jonathan en Woudenberg bestaat. Het waren deze twee teams waarachter Ody vorig jaar met een glansrijke derde positie genoegen moest nemen – helaas het hoogst haalbare toen de gevierde road to the title door het coronavirus ineens onbegaanbaar werd. En dus moet het dit jaar gebeuren. De selectie staat op scherp, de eerste punten zitten in de tas en de vervelende supporters zijn weggestuurd: eindelijk tijd voor die langverwachte beker.

Te beginnen dus vandaag, tijdens de eerste kraker van het seizoen. Oftewel, een echte 6-punten wedstrijd tegen niemand minder dan onze goede vrienden van VV Woudenberg, afkomstig uit het gelijknamige dorp in de provincie Utrecht. Natuurlijk waren de koppies gespannen. Een weerzien met het team dat ons nu al drie jaar op rij elke keer net te slim af is. Een weerzien met de coach die op eigen terrein enkel ontzettend partijdige wedstrijden kan fluiten. Een weerzien met onze enige concurrent voor dat felbegeerde kampioenschap. Het team dat we nu voor eens en altijd eens flink gingen inmaken, zo luidde het devies. Waar trainer Lukas aan de vooravond nog even controleerde of iedereen op tijd onder de wol was, verscheen de 16-koppige selectie op zaterdag vroeg van tevoren bij de blokhut. Iedereen had stevig ontbeten, was op tijd naar bed gegaan en had – heel belangrijk – geen alcohol gedronken. Degenen die dat niet van tevoren hadden kunnen beloven (Emma Tonckens, red.) waren dan ook voor deze wedstrijd uit de selectie gezet.

Met een duidelijk strijdplan waarin het motto “Wij passen ons niet aan aan de tegenstander” expliciet naar voren kwam, werd om 11.50 uur stipt afgetrapt. Het werd al snel duidelijk dat Woudenberg, door een kwartier eerder met een gestroomlijnde warming-up met enorme pionnen – die dingen schijnen tegenwoordig in te zijn –, op 4+1 een professionele indruk had achtergelaten en dat de dames daar toch een beetje angstig voor waren. De bezoekers kwamen dan ook snel tot een paar kansen, terwijl Ody op het middenveld goed combineerde maar dit helaas geen vervolg richting de voorhoede kon geven. Woudenberg daarentegen dwong Ody af en toe flink terug, wat resulteerde in een aantal gevaarlijke corners en uiteindelijk helaas ook de 0-1. Toch bleven de koppies omhoog loeren en werd er voetballend de vrije man gezocht en zodoende de weg naar de goal gevonden. Dit ging steeds beter, maar echte kansen bleven helaas uit. Een minuut voor rust viel ook nog de 0-2 en was de maat vol. Tijd voor een broodnodige kop thee.

In de rust was er ruimte voor reflectie en een eigentijdse peptalk, waarbij opnieuw “Ons eigen spel spelen” de kernspreuk was. En zodoende gingen we na 15 minuten – waarbij een (illegaal aanwezige) toeschouwer herhaaldelijk op zoek was naar een onzichtbaar object dat zich blijkbaar zeer dicht rondom onze groep bevond – weer fluitend het veld op, vol met nieuwe energie, onuitputtelijk fanatisme en dezelfde opstelling. Deze positieve vibe bleek echter van korte duur, toen binnen no time de bal opnieuw achter Emma lag. De moraal werd minder, en daar kon Lukas met z’n grote mond helaas ook weinig aan veranderen. Toch bleef Ody combineren en geheel terecht volgde vervolgens de – wat later de boeken in zou gaan als – aansluitingstreffer van niemand minder dan Vero, oftewel Snelheid/Ly/Leider 2/Veronique/ 1/3 deel van de Machine. De ban leek gebroken, maar zoals altijd in het voetbal – en ook in Wie is de Mol – bleek niets minder waar. Felheid ontbrak bij Ody en Woudenberg prikte er zomaar nog eens twee bij. Waar beide aanwezige trainers later toegaven op dit moment er geen vertrouwen meer in te hebben – ga je schamen! –, had de enthousiaste vijfkoppige bank van Ody dat wel en werd het team met kaskrakers als “Ody leeft, WB beeft!” vanaf de zijlijn nog eens extra aangemoedigd. Toen de trainers deze brok energie bij de wissels opmerkten, besloten zij dat dit misschien toch meer nut in het veld had en zodoende werd er frisse kracht binnen de lijnen gebracht. Het bleek de opmars voor een onvervalst Odysseaans kwartiertje, waarin een stormloop richting het Woudenberg doel de Rugby Arena omtoverde tot een ware heksenketel. Eerst wist Vero haar tweede van de dag te maken en vervolgens deed Bek, oftewel Pure Techniek/Ly/Leider 1 nog een duit in het zakje: 3-5. Echter, wat volgde was een waar VAR-moment, waarna deze derde goal – men zegt onterecht – helaas werd afgekeurd. Maar Ody liet het er niet bij zitten. Vero dook opnieuw op volle Snelheid het strafschopgebied in, liet zich niet vallen maar verdiende wel een penalty, die zij overliet aan haar wederhelft, VC en Stedelijk Gymnasium Nijmegen-alumnus Alex, die uiteraard onberispelijk binnenschoot. Jammer genoeg wist Woudenberg daarna toch nog een onmogelijke goal te scoren, maar het slotakkoord was voor niemand minder dan mevrouw Reinbergen. Met een onvervalst zondagsschot – die de boeken in zal gaan als lob – wist zij de handen nog eenmaal op elkaar te krijgen en de eindstand op 4-6 te zetten.

Wat een historische dag had moeten worden, eindigde uiteindelijk in een druilerige middag zonder kannetjes, teamschalen en gezamenlijke eetplannen. Het werd wél de dag van een goede wedstrijd, een ongelooflijk slotoffensief, onverbeterlijke strijdlust en een teamspirit om trots op te zijn. De punten mogen dan helaas richting Herry’s Bar zijn meegenomen, maar het vertrouwen voor de rest van het seizoen blijft stevig in handen van Dames 4+1. Woudenberg, we’ll be back.