Wederom geen punten voor Heren 2

Zaterdag 14 September jongstleden werd door de heren van het tweede de wedstrijd tegen CSW afgewerkt op sportpark Olympos. Deze ploeg was gedegradeerd uit de hoofdklasse en dat was te merken aan het tempo dat vrij hoog lag. Niettemin zou het een heuglijke dag worden voor Dylan Mulder.
Mulder maakt de afgelopen jaren een zeer interessante ontwikkeling door bij de paars-witten. Zo begon hij het seizoen vorig jaar nog in het beloftenteam Heren 1, maar al snel werd zijn talent voor moppentappen dat hij veelvuldig tentoonspreidde in de dug out opgepikt door het vlaggenschip van de club, Heren 2. Alhoewel het aanvankelijk lastig aanpikken was bij het niveau, dat toch een paar tandjes hoger lag dan hij gewend was, wist deze tostiman, gesterkt door het vertrouwen van trainer Hoekstra, grandioze stappen te maken. Hij zou uitgroeien tot een van de steunpilaren van de geoliede machine die het kampioenschap binnen zou halen. Bovendien trakteerde hij de voetballiefhebber regelmatig op kippenvel door Cruyffiaanse schijnbewegingen, Panenkiaanse lobjes en Polakiaanse vrije trappen uit zijn trucendoos arsenaal te halen. Inmiddels heer en meester op het middenveld, werd hem op een druilerige maandagavond in September aangeraden te stoppen op zijn hoogtepunt. Getergd tot op het bot reageerde Mulder door te zeggen dat hij nog niet klaar was bij Ody, hij had nog niet alles uit zijn carriere gehaald. Met een blik op zijn gezicht waar de kippen bang van worden (Kerckhoffs, 2012) stelde hij zich luidkeels ten doel: "Ooit zal ik de linksbackpositie bekleden", waarna een driewerf hoezee werd ingezet door de aanwezige schaarsgeklede dames.

Dit was niet aan dovemansoren gericht. Grootmeester Hoekstra beloonde hem op deze regenachtige zaterdag dan eindelijk voor zijn tomeloze inzet. Het zouden de tien mooiste minuten van zijn leven worden. Hij straalde van oor tot oor en waande zich als een kind in een snoepwinkel. Toch bleek dat zijn dienstbaarheid op het middenveld node gemist werd, wat erin resulteerde dat hij, prof al hij is, zijn oude vertrouwde positie op linkshalf weer in diende te nemen. Het mocht niet baten. 90 minuten lang waren de heren van Ody aan het verdedigen zonder dat het zelf aan voetbal toe kon komen. Het werd een zeer frustrerende wedstrijd die ons deed realiseren dat het niveau op de training omhoog zal moeten en dat oude automatismes weer in ere hersteld dienen te worden. Het zou 0-3 worden. Niet onvermeld mogen de rollen van Lukoki en Andresius blijven, die hun kilometerteller aan gort hebben gelopen en hier zelfs mee doorgingen bij een kansloze achterstand. Dat de rest van het team hier een voorbeeld aan mag nemen!

Tot slot nog grote dank voor de scheidsrechter die geweldig floot en die zeker een rapportje op moet maken voor de grootste overtreding van de menselijke waarden waaraan de Heren van 1 zich schuldig meenden te moeten maken, chapeau!