I'm bulletproof, nothing to lose, fire away, fire away. Ricochet, you take your aim, fire away, fire away. You shoot me down, but I won’t fall, I am titanium. You shoot me down, but I won’t fall, I am titanium!
Dinsdag 10 juli renden we nog rond op het trainingsveld van Olympos (Utrecht). Twee dagen later stonden we op de universiteitscampus van Córdoba, al een telefoon lichter en de toernooiloting rijker. We zouden de volgende morgen direct moeten aantreden tegen het team van Córdoba, maar zover was het nog lang niet. De campus waar wij de hele week zouden verblijven lag zo’n 8 kilometer verderop, en er stond een vrijwilliger (die nog nooit in een automaat gereden had) klaar om ons daar heen te brengen. Veilig aangekomen wachtte in een van onze appartementjes een bijzonder ontvangstcomité: een stuk of 10 kakkerlakken! We begrepen al snel van de beveiligers van de campus dat er een ‘cucaracha-plaag’ was, en dat de ongediertebestrijding langs zou komen om te spuiten. Tot die tijd was het behelpen met plastic bekertjes en afgeplakte airco-roosters. Gelukkig waren de Turkse beachvolleybal-buurmannen zo vriendelijk om te helpen vangen en crunchen. Deels uit eigenbelang, aangezien ze niet konden slapen van ons gegil.
Na een onrustige nacht vanwege de kakkerlakken en de hitte (we ontdekten pas na 2 dagen de airco) moesten we vroeg aan de bak. Een wekker hadden we echter niet nodig, want rond 7.00 uur begonnen onze Siberische buren aan een straftraining rondjes lopen, onder leiding van hun fanatieke terror-coach. Waarschijnlijk was hij ontevreden over het aantal neergeknuppelde zeehonden, of hadden sommige speelsters te weinig waterstofperoxide gebruikt om hun haar te kleuren. Maargoed, terug naar onze eerste wedstrijd, want we kwamen immers om te voetballen. We hadden met z’n allen tactiek, techniek en wisselbeleid besproken, maar waren vooral erg benieuwd naar het niveau van onze tegenstanders. Als enige damesvoetbalteam zonder Europese ranking, en tevens enige team zonder coach, 5 wissels en andere professionele (rand)zaken, werden we waarschijnlijk als underdog gezien. We startten wat onwennig door het veld, 7 tegen 7, de warmte, en de wisselregels die toch iets anders in elkaar staken dan we dachten, maar wisten de rust met 0-0 te halen. En toen was daar onze enige fan, die op zijn motor eindelijk de juiste weg had weten te vinden naar het veld. Dani bedacht zich geen moment en knalde voor haar vader de 1-0 binnen. Daar bleef het bij, onze eerste 3 punten in de pocket! Het was geen grootse wedstrijd, maar wel een waarin tot het einde als team gestreden werd.
Hoe anders was onze tweede wedstrijd, de ochtend erna tegen Toulouse. We wisten wel dat ze afgelopen jaar het studenten-EK gewonnen hadden, maar zo’n Franse wervelstorm hadden we niet voorzien. Totaal overdonderd werd het uiteindelijk 10-1. Het was maar goed dat ze in het buitenland geen Nederlands leren op school, want er werden behoorlijk wat onbehoorlijke dingen heen-en-weer geschreeuwd. Zowel dit als het vertoonde spel en de grote nederlaag was een enorme deceptie, en het kwam goed uit dat we de volgende twee dagen vrij waren. Niet alleen om de veldprestaties te verwerken, maar ook om de derde helft eens goed te vieren.
Die avond was de openingsceremonie van de EUGames, waar we in een gevuld stadion onthaald werden als ware Olympische helden! Het duurde even voordat we daarna, inclusief geadopteerde beachvolleybalsters Elena en Esther en alle vlaggen en borden, in het stadscentrum compleet waren, maar de tapas en sangria die volgden smaakten er niet minder om. Een geschikte danskroeg vinden bleek moeilijker, al dacht de president van de EUSA daar anders over. Een deel haakte af, de rest waagde nog een poging en zocht de Nederlandse volleyballers op. Dat laatste bleek een goed keuze, al was het wel oneerlijk dat hun bed aan de overkant van de straat in een 4-sterren-hotel met zwembad op het dak stond, en wij nog met de taxi terug moesten naar ‘Cockroach Paradise’ in Tsjernobyl (zo was onze campus inmiddels gedoopt, vanwege de gemuteerde mega-kakkerlakken en grote hoeveelheden beton en braakliggend terrein). De volgende nacht zou echter uitgroeien tot de allerbeste van de week. Er werd met alle Nederlanders verzameld op het Plaza de las Tendillas, waar Wienie en Tamar het standbeeld in de fontein een oranje tintje gaven. De door de EUG-organisatie geregelde partylocatie bleek erg leeg te zijn, dus er zat niets anders op dan met alle Hollanders het feest op gang te helpen. Met het “als we gaan, dan gaan we met z’n allen, …” kregen we een hoop mensen mee, en binnen 5 minuten stond de Gongora vol. De barcrew raakte lichtelijk in paniek van deze plotselinge massa feestvierende sporters, en had hun handen vol aan het verbieden van vlaggen, en het van de bar en het ‘gesloten’ podiumdeel af sturen van enthousiaste studenten. Na uren dansen, drinken, kletsen, versieren en vozen, ging de tent dicht. En daar stonden we dan, zondagnacht (beter gezegd maandagochtend), midden in Córdoba, en geen taxi te bekennen. Vraag niet hoe, maar rond 7.00 uur lag iedereen toch netjes in z’n eigen bed.
Gelukkig konden we heerlijk tranquilo uitbrakken bij het zwembad, en ons ‘manjana manjana’ voorbereiden op de kwartfinale, die we ondanks de forse nederlaag bereikt hadden. Tegenstander was Grenoble, maar we zouden eerst onszelf moeten overwinnen door ons eigen spel te herpakken en als team positief te blijven werken. Het werd een goede en aantrekkelijke wedstrijd waarin we, ondanks een goal van Santi en de coaching van het inmiddels gearriveerde gouden duo D&G, uiteindelijk net aan het kortste eind trokken: 4-3 na verlenging. Teleurgesteld vanwege de uitschakeling, zeker omdat we 2 minuten voor tijd een onterechte vrije trap tegen kregen waar Grenoble de 3-3 uit scoorde, maar tevreden met het vertoonde spel en de werklust. Ook onze laatste wedstrijd wisten we deze mentaliteit vast te houden, en stelden we de 5e plaats veilig door Porto met 3-1 te verslaan. Toulouse, dat de finale later met 11-1 zou winnen, had ons een paar dagen eerder dan wel een flinke tik verkocht, maar we vochten onszelf terug in het toernooi. En zo bleken niet alleen de onverwoestbare kakkerlakken van ‘titanium’. Dat we daarnaast de Fair Play Cup gewonnen hebben op basis van ons gedrag tijdens de wedstrijden (we haalden bij alle wedstrijden 100% score van de scheidsrechters) is mooi, maar ook buiten het voetbal zouden we ‘m verdiend hebben. Want we hadden gadgets geregeld voor onze tegenstanders, kaapten geen beachvolleybalshirts van de herenfinale voor de neus van enthousiaste kindjes weg, aten niet gescheiden aan losse tafeltjes, en maakten contact met andere teams i.p.v. overal en altijd keihard hetzelfde liedje te blèren.
Tot slot willen we dit niet onvermeld laten:
- Het was de hele week 30-48 graden, ook ‘s nachts. Het eerste wolkje werd pas na 6 dagen gespot.
- We hebben meer ‘cucarachas’ gezien dan Engels sprekende Spanjaarden. Wie in Nederland op school met moeite een 6 haalt voor Engels, zou in Spanje een dikke 8 scoren. En in Siberië zelfs een 10+.
- We zijn boven alle Duitsers en Portugezen geëindigd!
- Mocht je ooit naar Córdoba gaan, vergeet dan niet een bezoekje te brengen aan de prachtige mezquita.
- Dos cervezas por favor! Totdat we al het aanwezige bier opgedronken hadden, wat ons 3x gelukt is.
- Amsterdamse voetbalheren zijn goed in de ‘bowlingbal’, het ‘vuurwerk’, en feesten!
- De Duitse versie van ‘stil aan de overkant’: ‘alleen vuilnismannen dragen oranje’.
- Dank aan Hester de Vries, Jarijn Nijkamp, David & Geert Jan, de vader van Dani, Universiteit Utrecht, Hogeschool Utrecht, Paul Pessel Sport, Sportcentrum en Sportcafé Olympos, Studentensport Nederland, SUSA, EUGames2014 Rotterdam, en alle vrienden, familie- en Ody-leden die ons gesupporterd hebben, voor hun hulp in welke vorm dan ook!
In 2014 zijn de EUGames in Rotterdam, een mooie mogelijkheid om ons opnieuw te meten met de Siberische profs, de Portugese zus van Christiano Ronaldo, en de Franse eredivisie-dames. To win or Toulouse? Doe ons maar Utrecht!
1. Carlijn ‘Santi’ Kolk, voor wie the sky the limit is. Heeft laten zien een keeper met diverse spitskwaliteiten te zijn door twee keer te scoren. In het veld door een individuele actie, buiten het veld na goed voorbereidend werk van een flankspeler.
2. Wienie Blom, ‘mother of the baby squids’ die binnen een paar uur haar koffer al kwijt was. Weet nu ook hoe Santi’s speeksel smaakt. En haar tante heet Lien, maar je had het moeten zien, lean back.
3. Roos Durenkamp, slaapt zo af en toe zonder duidelijke reden op straat. Voorzag alle voetbal-, zwem-, eet- en chill-momenten van bijpassende muziek met behulp van Boomie de IIIe. Geef haar een waterpistool en geen pinautomaat is meer veilig.
4. Karlijn van Ramshorst, helft van een blizniètz. Wint met twee vingers in de neus een handvol Oscars en een ster in de Walk of Fame als ze ooit het personage ‘hulpeloze kakkerlak’ mag vertolken. Dodelijk.
5. Fraukje Coopmans, is facebook voor iPhone gaan gebruiken, en dat zonder telefoon. Begint het nieuwe seizoen zelfs aan de derde helft goed voorbereid, door haar eigen samengestelde zomertrainingsschema aan te vullen met de kaakspIER.
6. Marieke de Vries, bestudeert in de vroege ochtend graag de stoep vanuit een taxi. Speelde doktertje in het vliegtuig, maar heeft nog wat moeite met het verschil tussen een kater en een buikgriepje. Deze ‘bonita’ zet met haar ‘No hablo Español!’ Spaanse vrouwen aan tot biechten.
7. Monica Bentvelzen, ontpopte zich tot ieders verbazing tot volwaardig kakkerlakkenvanger, maar als ze van tevoren had geweten van de mega-cucarachas had ze een hotel geboekt. Danst graag daar waar het niet mag, en scoorde zowaar een heerlijke kopgoal.
8. Rosa den Engelsman, grondlegger van de zeehondenknuppelaars-theorie. Wachtte de hele week tevergeefs op een dopingcontrole vanwege haar prestatieverhogende astmamedicatie. Wordt wild van fantasmikos-spook-ijsjes, frozen yoghurt en haar grote liefde Piqué.
9. Lysanne ‘Dani’ Graafmans, leverancier van onze allertrouwste supporter. Moest gered worden uit een taxi met enge mannen, en werd vervolgens op straat natgespoten door de Cordobaanse reinigingsdienst. Zag pas na 7 dagen haar eerste kakkerlak.
15. Tamar op den Kelder, octopus van het team. Captain, coach, Head of Delegation, verdediger, reserve-keeper, pot, just ask her. Had voor zoveel taken gelukkig een dubbelganger: Temmie de IIe. Haar GoGoGadget-legs zorgde voor vele foto’s en een affaire met Luis.
